Η αφήγηση του Αλταϊρινού πιλότου

«Ήταν μεσημέρι όταν χουντρoμάκτιξα», άρχισε τρέμοντας την αφήγησή του ο Αλταϊρινός πιλότος. «Μετρούσα ήδη εκατόν χιλιακόσια εικοσάντα μπετρεξίνια ταξιδιού, και ήμουν αλιδός. Τα μαφλούρια τσόγκιζαν βλυζερά, οι βράνες ξεσγλούπιζαν και τα μικρά τρίνια του κλεργούτου έσπιχναν! Ξαφνικά, και χωρίς βορπιές ή άλλους τρόνους, διαφλόσκησα απ’ το στίριο του θώκυλου: “Εγράτ! Εγράτ!” Φαίνεται πως κάποιος Μπετελγεζιανός σουπλάρας, κάποιος καγοραμάς, είχε τσανέψει τους ρίλκους, και τώρα έφλαζε και μουργάρωνε, απαιτώντας περκουλιές! Τα γνωστά… Πάω λοιπόν κι εγώ στο θώκυλο, πιάνω το φέλκο και του ριμοκειβάω ένα κόπερο στη χοντρογριζάνα του! Τίποτα αυτός. Δώσ’ του “Εγράτ!”, να μη βγάζει μήστρα έξω του! Για να μη σας τα πολυβράσκω, επί τραδύο οχτακάδες δωδεκαμύρια, αυτός ο Μπετελγεζιανός μπαρδάς, ο βρωμοσούπλας, δε σταμάτησε διφί να σβιλίζει! Τα κλούρα μου έγιναν μποχθές! Ήμουν ένα συμπάρι! Ακόμη δεν έχω ξεραπτιάσει τελείως!» Εμείς στη Δ.τ.δ. από την πλευρά μας παρακολουθούμε την υπόθεση και θα σας ενημερώσουμε εγκαίρως για τις εξελίξεις.

[Από την εφημερίδα Η Διάθλαση των δαπέδων, 21/4/2000]