Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις

Τα νέα του ΠΑΣΟΚ: Στη λίστα με τους 100 στοχαστές παγκόσμιας εμβέλειας κατέταξε τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου το διεθνούς φήμης περιοδικό Foreign Policy. Το συγκεκριμένο μάλιστα τεύχος του περιοδικού κυκλοφορεί με ένα CD δώρο, στο οποίο παίζει λούπα απόσπασμα από το Χρονικό του Γιάννη Μαρκόπουλου, με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη να τραγουδά τους στίχους του Κ.Χ. Μύρη (Κώστα Γεωργουσόπουλου): «τρία πουλάκια πέρασαν και του ’λεγαν: στοχάσου».

Εκτός του ότι αποτελεί μεγάλη τιμή για τη χώρα μας, η είδηση αυτή είναι πολύ σημαντική: σύμφωνα με πληροφορίες, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας εξετάζει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει τους στοχασμούς του κυρίου Παπανδρέου ως αμυντικό όπλο, ένα είδος πυραυλικής ασπίδας, λόγω ακριβώς της παγκόσμιας εμβέλειάς τους. Στους διαδρόμους του Πενταγώνου ψιθυρίζεται ότι ένας πραγματικά καλός στοχασμός του πρωθυπουργού μπορεί να καταρρίψει έως και δορυφόρο.

Τα νέα της Ν.Δ.: Ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κώστας Γκιουλέκας, υποστηριζόμενος από τη Ν.Δ., έχασε από τον αντίπαλό του Γιάννη Μπουτάρη με σχετικά μικρή διαφορά. Ζήτησε επανακαταμέτρηση και η διαφορά μεγάλωσε. Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η κίνηση αυτή του κυρίου Γκιουλέκα εντάσσεται στο πλαίσιο της τακτικής του αρχηγού της Ν.Δ., Αντώνη Σαμαρά, για «όξυνση των αντιθέσεων». Ο Αντώνης, που τώρα τελευταία κάνει παρέα με αριστερούς αντιμνημονιακούς, άκουσε κάπου αυτόν τον όρο και του άρεσε – ε, και είπε να τον δοκιμάσει.

– Ρε συ, σου λέω, η διαφορά ήταν τόση και, μετά την επανακαταμέτρηση, έγινε τόοοοση!

Κατά τα άλλα, ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κόμματός του, προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της χώρας κατά τον 21^ο αιώνα, προτείνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, παραπέμποντας στον Jean Jacques Rousseau. Σε επόμενο στάδιο, ο πρόεδρος της Ν.Δ. σκοπεύει να ανατρέξει στο έργο του Κοσμά του Αιτωλού, του Μάρκου Πορκίου Κάτωνος και (last but not least, μιας και οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με λίστα) στην πολιτική σκέψη του Ησιόδου. Τέλος, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, ο νέος ύμνος του κόμματος θα αποτελεί διασκευή γνωστού έργου του Ρωμανού του Μελωδού.

Τα νέα του ΚΚΕ:

Δεν υπάρχουν νέα για το ΚΚΕ. Εδώ δεν υπήρχαν το ’49, το ’68, το ’74 και το ’89, τώρα θα υπάρξουν;

Τα νέα του ΛΑΟΣ: Σε «ρήξη και ανατροπή» κάλεσε τον λαό ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης. Ύστερα, ωστόσο, από κατηγορίες στελεχών του κόμματος για «αριστερίστικο βερμπαλισμό», ο πρόεδρος ανέκρουσε πρύμνα και κατηγόρησε τους δημοσιογράφους ότι διαστρέβλωσαν σκοπίμως τα λόγια του. Συγκεκριμένα, ο κύριος Καρατζαφέρης ισχυρίζεται ότι, στην πραγματικότητα, έκανε λόγο για «ψύξη και ανατροπή».

Κληθείς να εξηγήσει τι εννοεί, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ επεσήμανε πως συχνά οι λαθρομετανάστες περνούν τα σύνορα μέσα σε φορτηγά ψυγεία. Μια ιδέα λοιπόν είναι να λειτουργεί η ψύξη. Επίσης, καλό θα ήταν τα φορτηγά αυτά να είναι και ανατρεπόμενα: θα αδειάζουν πιο γρήγορα, εξοικονομώντας καύσιμα και εργατοώρες.

Τα νέα του ΣΥΝ: Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να ακολουθήσει τα χνάρια του Προέδρου Μάο, προκειμένου να πείσει τις λαϊκές μάζες να συμπαραταχθούν μαζί του στο μπλοκ των δυνάμεων εναντίον του μνημονίου. Συγκεκριμένα, προτίθεται να κατέβει κολυμπώντας τον Ποδονίφτη. Τηρουμένων των αναλογιών, το εν λόγω ρέμα παραπέμπει στον Γιαγκτσέ, το όνομα του οποίου με τη σειρά του παραπέμπει στον «νεαρό Τσε». Δύο σε ένα.

Επίσης, πολύ σωστά ο Αλέξης κάλεσε τους ρεβιζιονιστές της Δημοκρατικής Αριστεράς να πάρουνε θέση: δεν μπορεί να είσαι λίγο εναντίον του μνημονίου. Πρέπει να είσαι πολύ. Στοιχειώδης διαλεκτικός υλισμός. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι πτι μπουρζουάδες που τρώνε πτι μπερ. Παρακαλώ, μην πτύετε.

Τα νέα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής: Παραθέτω τους στόχους που θέτει το Μέτωπο και ακολούθως την κριτική μου.

1. Να φύγει η κυβέρνηση. Θεωρώ πως έτσι περιορίζουμε τις λαϊκές διεκδικήσεις. Να φύγει και η αξιωματική αντιπολίτευση, να φύγουν και τα δεκανίκια τους. Και, φυσικά, να φύγουν και όλοι οι ηλίθιοι που τους ψήφισαν. Να φύγουνε, να πάνε αλλού. Να μείνει ο λαός, δηλαδή εμείς.

2. Να φύγουν Τρόικα και Μνημόνιο. Αφού φύγουν, να σπάσουμε ένα κανάτι, να φτύσουμε τον κόρφο μας και να κάνουμε ένα ευχέλαιο. Επίσης, να βάψουμε τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσαν. Α, και να αλλάξουμε κλειδαριές.

3. Αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους άμεσα με τους όρους του λαϊκού συμφέροντος και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Διαφωνώ. Γιατί μόνο του μεγαλύτερου μέρους του; Όλου. Ή, ακόμα καλύτερα, προτείνω αντ’ αυτού την αντιστροφή του χρέους. Να μας χρωστάνε αυτοί. Με ένα λογικό επιτόκιο, δε λέω.

4. Ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας με βάση το κοινωνικό κράτος. Εντάξει, σύντροφοι, αυτό είναι απλό. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι τον Γενάρη, την Πανελλαδική του Μετώπου. Αρχίζω σιγά σιγά μόνος μου να ανασυγκροτώ, οκ;

Τα νέα της Δημοκρατικής Αριστεράς:

Από επιτυχία στέφθηκε η οικονομική εξόρμηση του κόμματος. Σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών, η έκκληση στην κοινωνία για ενίσχυση είχε σημαντικά αποτελέσματα, καθώς εξοικονομήθηκαν τα κονδύλια που είναι αναγκαία για την αγορά συνδετήρων, απαραίτητων για το συνέδριο του κόμματος, το οποίο θα διεξαχθεί στις αρχές του 2011 στα φιλόξενα παγκάκια της πλατείας Συντάγματος.

Τα νέα της ΔΗ.ΣΥ.:

Η πιο μεγάλη Ντόρα είναι τώρα.

Αδιάλλακτος, όργανον των εν Κερκύρα αδιαλλάκτων Βασιλικών

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΝΙΑΣ | Το Βήμα, ένθετο “Βιβλία”, Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2002

Στο Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο βρίσκεται ένα φύλλο της εφημερίδας «Αδιάλλακτος», το αρ. 3 της 20ής Ιουλίου 1922. Οπως δηλώνεται απερίφραστα στον υπότιτλο, ο «Αδιάλλακτος» είναι όργανο των ακραιφνών βασιλοφρόνων της Κέρκυρας. Το κύριο άρθρο φέρει τίτλο «Ανάγκη ειλικρινείας». Αφού ο ανώνυμος συντάκτης αναλύει την πολιτική κατάσταση και τα δεινά που περνά η χώρα, για τα οποία ευθύνεται βεβαίως ο βενιζελισμός, και αφού υμνεί τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη ως άνθρωπο «ηθικώτατο» και με «άσπιλον τον χαρακτήρα», τον καλεί να παραιτηθεί. «Οφείλετε λοιπόν να παραχωρήσετε την θέσιν Σας εις εκείνον ο οποίος δεν θα διστάση εν ανάγκη να πατήση επάνω στα βρωμερά των βενιζελικών κορμιά, ο οποίος δεν θα διστάση να σπάση τα κεφάλια των και να ρίψη τα μυαλά των στους δρόμους που θα χρησιμεύσουν για φαΐ των σκύλων. Αυτή είναι η απαίτησις των αδιαλλάκτων».

Άλλο πρωτοσέλιδο άρθρο, πιο προσγειωμένο, με τίτλο «Το ξύλο», είναι γραμμένο με λιγότερη ρητορεία και περισσότερο πραγματισμό: «Ο Λαός απηύδησε και δέρνει. Καθ’ εκάστην αυθάδεις βενιζελικοί υβρίζοντες το καθεστώς δέρονται… Δέρνουν εκείνοι οίτινες εξορίσθησαν, απελάθησαν, εμαρτύρησαν… Δέρνουν και θα δέρνουν οι χιλιάδες συγγενείς των τυφεκισθέντων ελλήνων πολιτών… Δέρνουν οι έλληνες πολίται οι οποίοι εδεινοπάθησαν και εκινδύνευσαν να πεθάνουν εκ του αποκλεισμού… Δέρνει και θα δέρνη ο ελληνικός λαός, όστις… είδε παραβιαζομένην την εθνικήν ανεξαρτησίαν και αποδιωκόμενον τον Βασιλέα του… Δέρνει ο λαός διότι δεν θέλει να επανέλθη εις την Ελλάδα η Κρητική Βενιζελική Μπότα και Βράκα, η οποία του επίεζε την ψυχήν. Ολοι αυτοί δέρνουν και θα δέρνουν. Μόνο στο ευλογημένο αυτό νησί μας δεν ήρχισεν ακόμη το ξύλο…».

Ακολούθως προειδοποιούνται οι Κερκυραίοι βενιζελικοί να «υποταχθώσιν εις το νόμιμον καθεστώς» ή να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν, «καθόσον αλοίμονον αν αρχίση και εδώ το ξύλο το οποίο θα είναι άγριον και τρομακτικόν». Στη δεύτερη σελίδα, η στήλη που τιτλοφορείται «Διάφορα» καταπιάνεται με το ίδιο πρόβλημα αλλά σε πιο πρακτική βάση: πώς είναι δυνατόν βενιζελικοί να κατέχουν δημόσιες θέσεις και τι μπορεί να γίνει για να πάψει αυτό το όνειδος; «Ερωτώμεν τους κκ. πληρεξουσίους Κερκύρας: γνωρίζουν ναι ή όχι ότι ο επί βενιζελισμού οργιάσας, μέχρι βαθμού απιστεύτου, ο αποστείλας προς τον τότε Εφέτην κύριον Σκούφαν συλλυπητήρια διά την εκθρόνισιν του Βασιλέως Κωνσταντίνου Σταμάτιος Χυτήρης, ο τρομοκρατήσας ολόκληρον τον δικαστικόν κλάδον της Κερκύρας κατά την εποχήν εκείνην, διωρίσθη Ειρηνοδίκης Μεγάρων; Και πώς ανέχονται οι Πληρεξούσιοι Κερκύρας ένα τοιούτον σκανδαλώδη διορισμόν και δεν σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής των; Επί τούτου αναμένομεν την απάντησίν των».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=139612&ct=47&dt=13/01/2002#ixzz1EyUXVuTT

Γεωργίτσι, το μπαλκόνι του Ταϋγέτου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΝΙΑΣ | Το Βήμα, ένθετο “Βιβλία”, Κυριακή 2 Μαρτίου 2003

Η αγάπη των Ελλήνων για την ιδιαίτερη πατρίδα τους αποτελεί χαρακτηριστικό φαινόμενο της νοοτροπίας τους. Η ύπαρξή του ερμηνεύεται από τη γεωγραφική διαμόρφωση της χώρας τους και ανιχνεύεται σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, κατά τη διάρκεια της ιστορικής τους εξέλιξης. Η αγάπη αυτή (ή ο τοπικισμός, αν χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που περιγράφει το ίδιο φαινόμενο, φωτίζοντας όμως την άλλη όψη του και αξιολογώντας το μάλλον αρνητικά) αιτιολογεί, λίγο-πολύ, το πλήθος και την ποικιλία των τοπικών εφημερίδων και περιοδικών που εκδόθηκαν ήδη από τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους – σε ορισμένες μάλιστα περιοχές, όπως τα Επτάνησα, η Βόρεια Ελλάδα ή η Κρήτη, πριν από την ενσωμάτωσή τους σε αυτό.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των εντύπων που απευθύνονται στο περιορισμένο κοινό κάποιου μικρού χωριού (καθώς και στους «απανταχού» αποδήμους που κατάγονται από αυτό και διατηρούν την αγάπη τους, ενισχυμένη μάλιστα ακριβώς εξαιτίας του ξενιτεμού). Παραδείγματος χάριν στην Αγιάσο, χωριό της ορεινής Λέσβου, κατά τη δεκαετία του 1930 εκδίδονταν έξι εφημερίδες. Στο επίσης ορεινό Γεωργίτσι της Λακωνίας απευθύνονται, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τρεις εφημερίδες (τα στοιχεία από το βιβλίο του Γιάννη Α. Κούτση, Γεωργίτσι το πανέμορφο, Αθήνα 1993): Τα Γεωργιτσιάνικα Νέα του Ε. Δ. Μπαθούλη (από τον Ιούνιο του 1977, με έδρα τη Σπάρτη), η Φωνή του Γεωργιτσίου (αργότερα Φωνή των Λακεδαιμονίων) του Κ. Α. Παπαθανασόπουλου (από τον Οκτώβριο του 1980, με έδρα την Αθήνα) και το Γεωργίτσι, το μπαλκόνι του Ταϋγέτου του Κωνσταντίνου Η. Γιαννακάκη (από τον Ιανουάριο του 1977 ως τις αρχές του 1989, με έδρα τη Σπάρτη).

Το Γεωργίτσι (τετρασέλιδο, διαστάσεων 50Χ35 εκ., στη βιβλιοθήκη του ΕΛΙΑ φυλάσσονται δεκαεπτά φύλλα του) αποτελούσε, σύμφωνα με τον υπότιτλό του, «όργανο συνδέσεως των απανταχού Γεωργιτσιάνων». Η ύλη του αφορά αποκλειστικά τοπικά θέματα: «Συνηγορία υπέρ του ορεινού τουρισμού», «Πρώτο Πανγεωργιτσιάνικο συνέδριο των Γεωργιτσιάνων της διασποράς», «Για το μνημείο των Αεροπόρων». Στο φύλλο αρ. 61 (15.12.1987), σε πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο «Ο επαρχιακός Τύπος», ο Επαμεινώνδας Καφεντζής κάνει διάκριση μεταξύ επαρχιακού και κοινοτικού Τύπου, «με αναγνωστικό κοινό τους κατοίκους του χωριού και τους αποδήμους» και παρατηρεί πως «αποτελεί αυτόχρημα ηρωισμό… για την Κοινότητα Γεωργιτσίου που κατορθώνει να συντηρεί όχι μία αλλά τρεις τέτοιες εφημερίδες… Οι Γεωργιτσιάνοι… τρέφουν παθολογική αγάπη για τη γενέτειρά τους».

Προς αυτή την κατεύθυνση εξάλλου προτρέπει και το ίδιο το Γεωργίτσι. Τον περίτεχνο τίτλο (με έλατα στη θέση των δύο «ι») πλαισιώνει η φράση: «Νεαροί Γεωργιτσιάνοι, αγαπήστε ολόψυχα το μπαλκόνι του Ταϋγέτου. Πουθενά δεν θα βρείτε ωραιότερο χωριό».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=149568&ct=47&dt=02/03/2003#ixzz1EyIeNM00

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ

 

Έχω πολλούς φίλους. Εννοώ, έχω πολλούς φίλους στην πραγματική ζωή, πέρα από την εικονική (διαδικτυακή). Με τους περισσότερους συμφωνούμε πολιτικά –βάσει εκλεκτικής συγγένειας–, βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, ήτοι της «ανανεωτικής αριστεράς», η οποία, εδώ και μερικούς μήνες, εκφράζεται από τη Δημοκρατική Αριστερά. Οι υπόλοιποι φίλοι μου κατανέμονται πολιτικά στους όμορους χώρους, και το πλήθος τους φθίνει όσο η πολιτική τους τοποθέτηση απομακρύνεται «γεωγραφικά»: τουτέστιν, αρκετοί ανήκουν σε άλλα κόμματα της αριστεράς και στους Οικολόγους, μερικοί στο ΠΑΣΟΚ, ορισμένοι στο ΚΚΕ, λίγοι ψηφίζουν ΝΔ ή είναι απολίτικοι. Δεν έχω φίλους στο ΛΑΟΣ ή στη Χρυσή Αυγή.

Μου αρέσει να συζητώ για πολιτικά, εφόσον ο συνομιλητής είναι ανοιχτός, διατεθειμένος να κάνει διάλογο και όχι κήρυγμα. Είναι προφανές ότι δεν θα συμφωνώ με τους πάντες στα πάντα∙ δεν με πειράζει να διαφωνήσω, να παθιαστώ ή να παθιαστεί ο συνομιλητής μου, δεν με πειράζει να βάλουμε και καμιά φωνή. Ένα πράγμα με εκνευρίζει όμως, κάτι που δεν αποτελεί πολιτικό επιχείρημα παρά απλώς ένα ρεφραίν το οποίο επανέρχεται από τη δεκαετία του ’80, τότε που οι Yazoo τραγουδούσαν “Don’t go” πίσω από τις φράντζες τους, οι γυναίκες φορούσαν βάτες, η τηλεόραση ρωτούσε επιμόνως «ποιος σκότωσε τον Τζέι Αρ» και το ΚΚΕ εσωτερικού διεσπάτο στο ΚΚΕ εσ. – Ανανεωτική Αριστερά του Γιάννη Μπανιά και στην ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου. Πρόκειται για το ρεφραίν του γνωστού άσματος με τίτλο «Συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ».

Να εξηγηθώ: το ερώτημα της συνεργασίας είναι πολιτικό, είναι υπαρκτό και τίθεται ξανά και ξανά εκ των πραγμάτων. Αυτό που εμένα μου ανεβάζει την πίεση είναι το ρεφραίν της λαϊκής (δημώδους, αν και συνήθως με έντεχνη σπεκουλαδόρικη ενορχήστρωση) εκδοχής του άσματος: «Ναι, ναι, καλά τα λέει ο Κουβέλης… αλλά περίμενε να γίνουν εκλογές, και μετά θα τον δεις υπουργό του ΠΑΣΟΚ…» Παλαιότερα, όπου Κουβέλης διάβαζες Κύρκος, Παπαγιαννάκης κ.ο.κ.

Η πολιτική συζήτηση περί συνεργασιών, επαναλαμβάνω, είναι θεμιτή: ο Φώτης Κουβέλης, ερωτηθείς πρόσφατα, απάντησε (για πολλοστή φορά) ότι «η κυβερνητική συνεργασία προϋποθέτει ευρύτερες προγραμματικές συγκλίσεις που σήμερα δεν υπάρχουν».

Ας το κάνω, λοιπόν, κι εγώ με τη σειρά μου λαϊκό άσμα, μπας και γίνει κατανοητό:

Ο έρωτας, σου το ’χω πει
πρόγραμμα θέλει και ουσία.
Μα συ όμως τον κατάντησες
εκλογική συνεργασία.

Προφανώς δεν οφείλει κανείς να συμφωνεί με τις θέσεις της Δ.Α. και έχει κάθε δικαίωμα να κάνει κριτική. Προφανώς, αν και όταν έρθει η ώρα που «θα υπάρξουν οι προϋποθέσεις για συγκλίσεις», ο καθένας μας θα κρίνει κατά πόσον πράγματι υπάρχουν και θα κάνει τις επιλογές του αναλόγως. Προφανώς δικαιούνται οι φίλοι μου να επιλέγουν άλλα αριστερά κόμματα, να δηλώνουν «αντισυστημικοί» ή οτιδήποτε άλλο – κι εγώ βέβαια δικαιούμαι να έχω τη δική μου άποψη περί «αντισυστημικότητας». Ουδείς ωστόσο δικαιούται ­–αν τουλάχιστον θέλει να διαθέτει το τεκμήριο της σοβαρότητας– να δηλώνει με βεβαιότητα ότι «ο Κουβέλης ΘΑ γίνει υπουργός, όπως πάντοτε ήθελε», εκτός πια κι αν βρίσκεται στο μυαλό του Φώτη Κουβέλη. Αν όντως βρίσκεται εκεί, τον/την παρακαλώ να φύγει: ο Κουβέλης το χρειάζεται το μυαλό του. Επίσης, ομολογώ ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, η φιλία μας κινδυνεύει: δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορώ και θέλω να κάνω παρέα με άνθρωπο που έχει την ικανότητα να διαβάσει τις μύχιες σκέψεις μου, τις κρυφές μου επιθυμίες, τους ανομολόγητους πόθους, τις φαντασιώσεις μου…

Αυτός είναι και ο λόγος που το ανά χείρας (ανά την οθόνη, μάλλον) κείμενο αποτελεί, στην ουσία, ανοιχτή επιστολή στους φίλους μου: να φάμε, να πιούμε και για πολιτικά να τσακωθούμε, κι έπειτα ξανά να αγαπηθούμε ­– μόνο μην μου το ξαναπείτε αυτό το τραγουδάκι, παρακαλώ. Αλλιώς, θα με βάλετε στον πειρασμό ν’ αρχίσω να μπαινοβγαίνω κι εγώ στο μυαλό των ανθρώπων και να σας λέω, με πάσα βεβαιότητα, ότι ο Τσίπρας θα γίνει πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟ (όπως πάντοτε ήθελε), ο Αλαβάνος θα καρεί μοναχός (όπως πάντοτε ήθελε), ο Λαφαζάνης θα ανοίξει μαγαζί με «Εδώδιμα-Αποικιακά» σε κεντρική πλατεία των Βρυξελλών (όπως πάντοτε ήθελε) και η Παπαρήγα ­– α, όχι: στο μυαλό της Αλέκας δεν μπαίνω, ούτε για πλάκα. Έτσι όπως είναι φτιαγμένο, θα εγκλωβιστώ εκεί μέσα για πάντα (και ποτέ δεν το ήθελα).

Ο υπάλληλος

[Το ακόλουθο κείμενο γράφτηκε το 2006, με τη μορφή αυτοσχέδιας δίστηλης εφημερίδας. Η εφημερίδα Ο Υπάλληλος αποδείχτηκε βραχύβια: κυκλοφόρησε (χέρι με χέρι) μόνο αυτό το πρώτο φύλλο, το οποίο περιελάμβανε μόνο αυτό το κείμενο, τουτέστιν το πρώτο και τελευταίο editorial].

Ο υπάλληλος

– τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου –

Περιοδική έκδοση, όργανο του υπαλληλικού κόσμου.

Διανέμεται δωρεάν, κατόπιν αιτήσεως εις τριπλούν μετά χαρτοσήμου

Αγαπητέ υπάλληλε,

Ο Υπάλληλος έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στον χώρο των εκδόσεων. Το κενό του ελεύθερου χρόνου των υπαλλήλων. Διότι, αγαπητέ υπάλληλε, κάθε μέρα, εδώ και χρόνια, αντιμετωπίζεις το πρόβλημα αυτό, και θα το αντιμετωπίζεις για πολλά, πάρα πολλά χρόνια ακόμη. Έρχεσαι το πρωί στη δουλειά. Φτιάχνεις καφέ. Τον φτιάχνεις καλά, προσεκτικά, μερακλίδικα. Τον πίνεις. Καπνίζεις ένα τσιγάρο. Δύο. Λες μια κουβέντα με τον διπλανό συνάδελφο (που χωνεύεις). Στραβοκοιτάς τον παραδιπλανό (που δεν χωνεύεις). Σε στραβοκοιτάει κι αυτός. Ξύνεις τα μολύβια σου (πολύ προσεκτικά∙ η Επερεσία δεν μπορεί να σου αγοράζει καινούργια κάθε μέρα). Ξύνεις τη μύτη σου. Καπνίζεις άλλο ένα. Μετά, έρχεται πελάτης (μακριά από εμάς), ο οποίος απαιτεί αγενέστατα να εξυπηρετηθεί, αγνοώντας την τρομακτική σου σωματική και ψυχική κόπωση. Του λες να κάνει αίτηση εις τριπλούν, να πάρει αριθμό πρωτοκόλλου και να ξαναέρθει σε τέσσερα χρόνια. Παραπέμπεις τους επόμενους στον «συνάδελφο» (γνέφεις αόριστα προς την κατεύθυνση του παραδιπλανού). Κοιτάς το τηλέφωνο που χτυπάει. Σε κοιτάει κι αυτό. Φτιάχνεις δεύτερο καφέ. Ανάβεις τσιγάρο. Το βλέμμα σου πλανιέται στον απέναντι τοίχο. Συναντά τη μισοσκισμένη αφίσα με την πανοραμική φωτογραφία της Άνω Μουσουνίτσας. Βρίσκεται εκεί ανέκαθεν. Εκεί ήταν όταν πρωτοήρθες στην Επερεσία, πριν από πολλά, μα πάρα πολλά, χρόνια. Εκεί θα είναι και όταν θα πάρεις σύνταξη, ύστερα από πολλά, μα πάρα πολλά, χρόνια. Δεν είναι καδραρισμένη, είναι απλώς περασμένη σε δύο μαύρα πηχάκια, αισθητά μακρύτερα απ’ ό,τι η ίδια. Και είναι στραβή. Πολύ στραβή. Είναι τόσο στραβή, που νιώθεις να σε κυριεύει ναυτία. Μια ξαφνική παρόρμηση να πας να την ισιώσεις, την πνίγεις αμέσως∙ η Επερεσία δεν δικαιολογεί παρορμήσεις. «Θα πάω αύριο», σκέφτεσαι. «Δεν θα πεθάνουμε κιόλας…»

Και μετά; Πώς θα κυλήσουν, αγαπητέ υπάλληλε, οι ώρες μέχρι να πάει 1.30΄, που επιτέλους θα σχολάσεις και θα πας στο σπίτι σου να πέσεις εξαντλημένος από την πολύωρη, όλο ευθύνες εργασία σου, στον καναπέ;

Αυτό λοιπόν το κενό φιλοδοξεί να καλύψει το ανά χείρας έντυπο. Στις σελίδες του θα βρεις ειδήσεις από τον υπαλληλικό κόσμο, συνδικαλιστικά νέα, πρακτικές συμβουλές (π.χ. Εκατό ναυτικοί κόμποι για να δένετε το στυλό στο γραφείο σας), επιμορφωτικά μαθήματα σε τομείς χρήσιμους για την Επερεσία, όπως π.χ. η Πληροφορική (Πώς να μετατρέψετε το πορτάκι του CD σε θήκη για τον φραπέ), πληροφορίες για διάφορα χόμπυ (π.χ. Οι μεγαλύτερες συλλογές χαρτοσήμων) αποσπάσματα από σημαντικά κείμενα της παγκόσμιας ερωτικής λογοτεχνίας (π.χ. Η ερωμένη του γάλλου Τμηματάρχη, Οι μπότες της Προϊσταμένης), καθώς και ποιήματα, όπως το ακόλουθο:

Έτσι είναι από έτη: Συ
πρέπει να κάνεις αίτηση.
Το ξέρω, είναι άβολο
Μα θέλω και παράβολο.

 

Ο εκδότης

Ακάκιος Ακακίεβιτς

 

Αξέχαστες στιγμές του ελληνικού πενταγράμμου

Δεξιά: Πες πως μ’ αντάμωσες μια νύχτα σ’ ένα γήπεδο / πες πως το έχτισε, ας πούμε, ο Βωβός / και μη σκεφτείς ότι για με ήτανε νόμιμο / και μη νοιαστείς αν ξαναγίνω δήμαρχος…. // Άσε με λοιπόν να πριονίσω / κάνει απόψε τόση παγωνιά / και τα δέντρα κόψε να περάσω / σαν σκιά στη μαύρη λησμονιά.
Αριστερά (που λέει ο λόγος…): Κι ένας απένταρος μπεκρής* / έξω απ’ το ταβερνάκι / συλλογισμένος στέκεται / στο χαμηλό / στο χαμηλό πορτάκι // Θέλει να μπει κι αυτός εκεί / να τρώει και να πίνει / μα είναι φτωχό το καπηλειό / και βερεσέ / και βερεσέ δε δίνει…

* Εννοεί άτυχος κληρονόμος.