Κύριον Ευριπίδη Στυλιανίδη, ενταύθα

«Αρκετά έχουμε αυτομαστιγωθεί στη
Ν.Δ.», τόνισε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.

Κύριε Στυλιανίδη, μήπως θα μπορούσατε να μας πληροφορήσετε πού και πότε έλαβε χώρα η σεμνή τελετή της αυτομαστιγώσεως της Ν.Δ.; Διότι, καταπώς φαίνεται, δυστυχώς τη χάσαμε. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να παρευρεθώ – εγώ και αρκετοί φίλοι και γνωστοί.

Αντ’ αυτής είδαμε τον πρώην πρωθυπουργό να κρύβεται. Ή, μάλλον, δεν τον είδαμε, διότι κρύβεται πολύ καλά. Τι; Σε ποιον αναφέρομαι; Μα στον πρώην καταλληλότερο, φυσικά! Ξέρετε, εκείνον που θα επανίδρυε το κράτος. Ε, λοιπόν, δε νομίζω ότι αμφιβάλλει κανείς πως η πενταετία της επανιδρύσεως υπήρξε καταστροφική. Αφήστε, αφήστε μια στιγμή «τους άλλους». Βεβαίως και δεν δημιουργήσατε εσείς το άθλιο πελατειακό κράτος, το βρήκατε έτοιμο, κραταιό και ακμάζον. Αλλά αφήστε τους μια στιγμή, ας μιλήσουμε για εσάς. Κάνατε κάτι που δεν το ξέρω; Κάτι καλό, θέλω να πω, έστω καλούτσικο, ένα πράγμα, κάτι – οτιδήποτε. Δεν εννοώ καινούργια δάνεια, αυτά τα γνωρίζουμε όλοι. (Α, ώστε αυτό εννοούσατε «επανίδρυση», κάτι σαν τα δάνεια της Επανάστασης του ’21…) Μια «μεταρρύθμιση» της προκοπής κάνατε στα πέντε χρόνια που είχατε την εξουσία, προκειμένου να αρχίσετε, έστω, να ανατρέπετε την κατάσταση που βρήκατε; Δεν λέω, δεξιοί είστε – αλλά κι εγώ μια επιτυχημένη δεξιά μεταρρύθμιση σάς ζητάω. Υπάρχουν και σοβαροί δεξιοί στον πολιτισμένο κόσμο.

Κύριε Στυλιανίδη, στη συνέντευξή σας στον ΒΗΜΑ fm δηλώσατε ότι «η αυτοκριτική της Ν.Δ. έγινε». Αλλά δεν έγινε. Δεν κάνατε αυτοκριτική, όπως δεν έκανε κανείς σε αυτή τη χώρα – τουλάχιστον κανείς από εκείνους που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Θυμάμαι ότι παρακολουθούσα τις ειδήσεις την περίοδο που το κόμμα σας βρισκόταν στην εξουσία και υπήρχε μια διαρκής συζήτηση για την «εικόνα της κυβέρνησης». Την εικόνα. Λέγατε (όλοι, όχι εσείς προσωπικά) ότι η κυβέρνηση παράγει έργο κι ότι αυτό δεν βγαίνει προς τα έξω κι ότι αυτό είναι ζήτημα επικοινωνίας. Τώρα που δεν βρίσκεστε στην κυβέρνηση και δεν έχετε φόρτο εργασίας, γιατί δεν μας λέτε ποιο ήταν εκείνο το έργο που παρήχθη;

Ξέρετε, αυτό το πολιτικάντικο παιχνιδάκι, κι αυτά τα θλιβερά ενδοκομματικά σας ντέρμπι και μπαράζ για τη ζώνη υποβιβασμού (φταίει ο Αλογοσκούφης∙ όχι, φταίει ο Καραμανλής∙ όχι, στην πραγματικότητα φταίει ο Σουφλιάς) πείθουν όλο και λιγότερο κόσμο. Βέβαια, δε λέω, το σύστημα δεν αποκλείεται να εξακολουθήσει να λειτουργεί, ακόμα κι έτσι, για κάποιον καιρό. Πιθανόν να τα καταφέρετε να ξαναέρθετε στην εξουσία – τσίκι τσίκι, να περάσετε το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις, παρόλο που η αδιευκρίνιστη ψήφος διογκούται διαρκώς, να περιμένετε δηλαδή να πέσει η κυβέρνηση – γιατί για να τη ρίξετε δεν είστε ικανοί.

Θα μου πείτε: «Κι εσένα τι σε νοιάζει; Αριστερός δεν είσαι;» Ναι για, αριστερός είμαι. Ως αριστερός θα ήθελα, βλέπετε, να λειτουργούσε καλύτερα η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας (μη σας πω κιόλας ότι θα ήθελα «να βάθαινε και να πλάταινε»). Ξέρετε, αυτή για την οποία «χύθηκε αίμα». Και σεις, που ξεπετάτε την έννοια της αυτοκριτικής με πέντε λέξεις, που δηλώνετε μεγαλόστομα ότι «δεν κοιτάτε το παρελθόν», εκπροσωπείτε ένα σημαντικό θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το οποίο αποφεύγει επιμελώς να λύσει τα δικά του προβλήματα ταυτότητας, αρνείται να δρομολογήσει τον μετασχηματισμό του σε ένα σύγχρονο συντηρητικό κόμμα, από μια σύναξη τσιφλικάδων που είναι σήμερα, και το μόνο που καταφέρνει με την ανερμάτιστη πολιτική του είναι να δίνει άλλοθι σε μια ανίκανη, επικίνδυνη και σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων κυβέρνηση.

Φιλικά (ε, χμ, όχι)

Με τιμή (μπα, με τίποτα)

Ειλικρινώς υμέτερος (μπρρρρρ)

Γιώργος Τσακνιάς

Τα περί αυτομαστίγωσης εδώ: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231105435

“Ναι, αλλά είναι καλό παιδί”

«Ήρθαμε να τα πούμε με τον φίλο τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, με τον περιφερειάρχη μας, να του δηλώσουμε την αγάπη που έχει όλη η Νέα Δημοκρατία γι’ αυτόν», δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς λίγες ημέρες μετά την καταδίκη του Π. Ψωμιάδη και την έκπτωσή του από το αξίωμα του περιφερειάρχη. Το αντάλλαγμα ήταν η διάψευση από τον μακεδόνα τοπάρχη των φημών ότι σκοπεύει να ιδρύσει νέο κόμμα.

Είχε προηγηθεί η στήριξη από τον εκπρόσωπο της Ν.Δ. Γ. Μιχελάκη (διότι ο κύριος Ψωμιάδης «δεν το έκανε αυτό εκ του πονηρού») και από βουλευτές: από τον Πάνο Καμμένο της Ν.Δ., ο οποίος έκανε λόγο για «πραξικόπημα που δεν θα περάσει», και τον Άδωνι Γεωργιάδη του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος ανήγαγε την πρόσφατη λαϊκή εντολή σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ και, ακολούθως, απαρίθμησε πλήθος παραγραφών και απαλλαγών πολιτικών για πρόσφατα σκάνδαλα, επικαλούμενος έτσι την απαράδεκτη νομικά και ηθικά αρχή της «ισότητας στην παρανομία». Γραφικοί ο Καμμένος και ο Γεωργιάδης; Ίσως· αλλά πάντως μέλη του Κοινοβουλίου, εκλεγμένα από τον λαό.

Αρκετά νωρίς είχε φροντίσει να εκφράσει τη συμπάθειά του προς τον Ψωμιάδη και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Το σχετικό κείμενό του είναι πολύ προσεκτικά διατυπωμένο: ο σεβασμιότατος φροντίζει κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσει ότι δεν υπεισέρχεται στη νομική πλευρά του θέματος. Ακολούθως, εξαίρει τον χαρακτήρα του ανδρός Ψωμιάδη, το γεγονός ότι είναι παιδί του λαού, πατριώτης με τα όλα του που δεν προτίθεται να ξεπουλήσει τη Μακεδονία μας και, τέλος, εγγυάται προσωπικά ότι ο πρώην περιφερειάρχης «έχει βαθιά εσωτερική πίστη». Όλα αυτά, για να καταλήξει: «Όσοι ασκούμε υπεύθυνα λειτουργήματα που έχουν συνέπειες στο λαό μας πάντοτε διατρέχουμε τον κίνδυνο, κάπου, χωρίς να το θέλουμε, να παραβούμε τα αυστηρά όρια της νομιμότητας και να πληρώσουμε τις συνέπειες οι οποίες φυσικά δεν θα μας αξίζουν». Αλήθεια, γιατί δεν μας αξίζουν; Επειδή είμεθα παιδιά του λαού, πατριώτες και πιστοί; Ή επειδή παρέβημεν τη νομιμότητα «κάπου, χωρίς να το θέλουμε;»

Δεν ξέρω, εμένα προσωπικά το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης με ανησυχεί ίσως περισσότερο από την ποινική ατιμωρησία. Ή, μάλλον, νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν, τουλάχιστον στις σημερινές συνθήκες, να αποδοθούν νομικές ευθύνες στα διαβόητα «λαμόγια», (όχι μόνο τα υψηλά ιστάμενα, αλλά και τα μικρομεσαία) αν δεν αποκατασταθεί πρώτα η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, ούτως ώστε να έχει πραγματικό αντίκρισμα η πολιτική συναίνεση· αναγκαία συνθήκη για να γίνει αυτό, είναι η ανάληψη πολιτικής ευθύνης από όποιους την έχουν.

Πέρσι, στο πλαίσιο της εξεταστικής για τη Siemens, ο Τάσος Μαντέλης προέβη σε μια κυνική ομολογία – συνοδευόμενη από τη διαβεβαίωση (απειλή, για όσους τυχόν δεν έπιασαν το υπονοούμενο) ότι δεν σκοπεύει να φορτωθεί και τις μίζες των άλλων. Η απάντηση του Κώστα Σημίτη ήταν ότι δεν πρέπει, με αφορμή τις αποκαλύψεις αυτές, να κατασυκοφαντείται η περίοδος της πρωθυπουργίας του. Ο πρωθυπουργός που διαδέχτηκε τον Κ. Σημίτη, ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος πολιτικά ενοχοποιείται για ένα Βατερλό που διήρκεσε πέντε χρόνια, κρύβεται – και μόνο πότε πότε «το περιβάλλον του», με περισσή αλαζονεία και με εξωγήινη έλλειψη συναίσθησης, αφήνει να εννοηθεί ότι «ο κύριος Καραμανλής θα μιλήσει όταν κρίνει ο ίδιος». Όσο για τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος διαδέχτηκε τον Κ. Καραμανλή, τον άκουσα πολύ πρόσφατα στο συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ., στον χαιρετισμό που απηύθυνε, να διαβεβαιώνει ότι θα θέσει τέρμα στην ατιμωρησία και θα λογοδοτούν οι πάντες, «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται», κ.ο.κ. Έτσι μου ήρθε να σηκώσω χεράκι και να τον ρωτήσω: «Πότε σκοπεύετε να το κάνετε αυτό; Όταν γίνετε πρωθυπουργός;»

Η φράση «πολιτική ευθύνη», εκτός από καραμέλα που πιπιλιέται τη στιγμή που, με σοβαρό ύφος και ανασκουμπωμένοι, χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι και δηλώνουμε πως την αναλαμβάνουμε, κοιτώντας κατάματα τον λαό μέσα από την κάμερα – η φράση «πολιτική ευθύνη», λοιπόν, αποτυπώνει και μια υπαρκτή έννοια: σημαίνει παραίτηση από το αξίωμά μας, σημαίνει έξοδο από την πολιτική και εν συνεχεία ιδιώτευση, σημαίνει διαγραφή από το κόμμα μας του στελέχους ή του μέλους που έκανε την κουτσουκέλα. Είναι, για να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, σαν τη δήλωση στην εφορία: δεν αρκεί να δηλώσουμε ότι έχουμε εισόδημα Χ και μας αναλογεί φόρος Ψ· πρέπει να καταβάλουμε και το αντίστοιχο ποσό.

Για να επιστρέψω στο αρχικό παράδειγμα, στον αντίκτυπο της καταδίκης και έκπτωσης Ψωμιάδη: τι μας διδάσκουν με τη στάση τους ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι βουλευτές, ο αρχιεπίσκοπος – άνθρωποι, δηλαδή, που κατέχουν θεσμικές θέσεις; ότι οι δικαστικές αποφάσεις είναι κάτι προς συζήτηση, ίσως και προς ανατροπή· ότι «έλα μωρέ, τώρα, εδώ τόσοι και τόσοι κλέβουνε, αυτό μας μάρανε;»· ότι τη νομιμότητα μπορεί να την παραβείς και κατά λάθος, αν όμως κατά τα λοιπά είσαι καλό παιδί, ­δεν πειράζει και πολύ· και ότι είναι σημαντικό να τα ’χεις καλά με τον τοπικό πολέμαρχο, να τον γλείφεις προκειμένου να σε στηρίζει κι εκείνος αντί να σηκώσει δικό του μπαϊράκι, θυμίζοντας κάτι θλιβερούς στρατηγούς του ύστερου Βυζαντίου που ζητιάνευαν τη στήριξη των πλούσιων οικογενειών της Μικράς Ασίας, προκειμένου να διεκδικήσουν με αμφίβολα μέσα και λιγοστές ελπίδες τον θρόνο της παρηκμασμένης και κυκλωμένης από τους βαρβάρους Κωνσταντινούπολης.
Το ρεπορτάζ για τη στήριξη του Ψωμιάδη από τον Σαμαρά: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231103880
Ο Άδωνις Γεωργιάδης για τον Ψωμιάδη: http://www.aixmi.gr/index.php/idou-enoxos-panagiwths-pswmiadhs/

Ο Άνθιμος για τον Ψωμιάδη: http://www.aixmi.gr/index.php/filos-mou-panag-pswmiadhs/
Ο Πάσχος Μανδραβέλης για την ηθική, την πολιτική τάξη και την υποκρισία: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_88_14/04/2011_438850

Ένα εξαιρετικό κείμενο της Μ. Παπαπαύλου σχετικά με την «ισότητα στην αδικία»: http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC-%CF%80%CE%B1

Και ένα αναλυτικό ρεπορτάζ για την όλη υπόθεση, που δημοσιεύτηκε μια μέρα μετά το δικό μου κείμενο: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=62138954

Εξαιρετικό αναλυτικότατο ρεπορτάζ της Μαρούλας Πλήκα από τη “Μακεδονία”:  http://www.makthes.gr/news/politics/72287/

Η ηδονή της ανανέωσης

στη μνήμη του Μανούσου Φάσση

Σ’ είδα που έψαχνες ταξί απελπισμένα
στάθηκα και σου είπα: «έλα με μένα!»
Μπήκες διστακτικά μες στο Toyota
ήσουν ψαγμένη γκόμενα, όχι κότα.

Έβαλα ένα CD, Έλενα Βέντη,
κι εσύ με κοίταξες με το ύφος του Λεβέντη.
Σου είπα: «μη με κατακρίνεις τόσο άδικα».
Και μου ’πες: «δε γουστάρω τα σκυλάδικα».

Έμοιαζες τρομερά με τη Στικούδη
μα το μυαλό σου με του Σπύρου του Λυκούδη.
Μου ’πες πως στο σαλόνι σου, στο σπίτι
είχες φωτογραφία του Μαργαρίτη.

Καθώς περνούσαμε έξω απ’ την Υπατία
είπαμε για σοσιαλισμό, δημοκρατία.
Μένα με χτύπησαν του έρωτα τα βέλη
κι εσύ σκεφτόσουνα τον Φώτη τον Κουβέλη.

Σε ρώτησα αν έχεις φέις μπούκ
κι εσύ απήγγειλες Αγγελάκη-Ρουκ.
Τόλμησα και σου χάιδεψα την πλάτη
μα συ μου έλεγες για τον Χατζησωκράτη.

Ενώ εγώ στο νου μου είχα το αιδοίον σου,
εσύ ανέπτυσσες τη θεωρία των σταδίων σου.
Εγώ σου έλεγα: «σε θέλω, μη με φτύνεις!»
κι εσύ, εκεί: «είμαστε κόμμα της ευθύνης!»

Είπα: «δεν πάμε για καφέ κάτω στη Ζέα;»
Είπες: «με πέρασες για καμιά συριζέα;»
Σου είπα: «ξέχνα μια στιγμή τη λογική σου
και την εγρήγορση την οικολογική σου».

Εν τέλει δέχτηκες να πάμε στο παρκάκι
και να καθίσουμε σ’ απόμερο παγκάκι.
Μ’ άφησες και σου χάιδεψα το στήθος
ελπίζω το ’κανα με ύφος και με ήθος.

Είχα ανάψει, δεν υπήρχε γυρισμός
και δημοκρατικός σοσιαλισμός.
«Άντε», μου είπες, «να τελειώνεις μάνι μάνι
γιατί έχω ραντεβού με τον Ζαράνη».

Σου ’κανα κι άλλα, και μου έκανες και συ
και ξέχασες την εξυγίανση του ΕΣΥ.
Και όταν ήρθε η πολυπόθητη περαίωση
είπες: «Αχ, πόσο ηδονική η ανανέωση…»