Ο Γάιδαρος εφέντης

Τρία πουλάκια κάθονται στο Μέγαρο απ’ όξω
το ’να τηράει κατά το ΝΙΜΤΣ, τ’ άλλο κατά το Χίλτον,
το τρίτο το μικρότερο μοιρολογάει και λέει:
– Ποιος λες πήγε και πάρκαρε στη διάβαση απάνω,
στη διάβαση για τους πεζούς, στη ράμπα των ΑΜΕΑ;
Μην είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, μην είναι ο Βεζίρης,
μην είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος;
Δεν είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, δεν είναι ο Βεζίρης,
δεν είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος.
Είναι Ρωμιός, είναι Γραικός, του Πειραιά εφέντης,
είναι τ’ αμάξι του Κατή, τ’ αμάξι του Εφετείου.
­– Το άκουσες, εφέντη μου, τι λένε τα πουλάκια;
– Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε,
ότ’ είμαι γάιδαρος εγώ, παρκάρω όπου γουστάρω.
– Αργά να φας, αργά να πιεις, αργά να κατουρήσεις,
αργά να πας στ’ αμάξι σου, να δεις τι έχει στο τζάμι.
Κείνος όμως παράκουσε τι του ’πε το πουλάκι,
τρώγει γοργά, πίνει γοργά και γοργοκατουράει,
γοργά πάει στ’ αμάξι του, στο τζάμι του κοιτάζει
και βλέπει στ’ αυτοκόλλητο τη φάτσα του απάνω.
Τέσσερα πόδια και ουρά, ο Γάιδαρος εφέντης.

Η μεταμοντέρνα ζωή εν Ελλάδι

Κύριε Παπουτσή μου, «δίδαξόν με τα δικαιώματά μου». Εντάξει, ξέρω ότι να διαδηλώνω δεν πολυμπορώ· τα παλικάρια σου θα με λούσουν στα χημικά και μπορεί να μου σπάσουν και το κεφάλι. Μπορώ όμως να κλείσω την είσοδο της Βουλής και να μην αφήνω τους βουλευτές να φύγουν, ε; Ειδικά αν έρχομαι από την κήρυξη της επαναστάσεως υπό του πρυτάνεως και του εθνικού μουσικοσυνθέτου. Δεν δικαιούμαι να κάνω παρατήρηση στους λεβέντες σας της ομάδας «Δίας», όταν παίζουν ποδόσφαιρο χρησιμοποιώντας για μπάλα έναν πακιστανό· θα μου τραβήξουν μια ευγενέστατη εξακρίβωση, ενδεχομένως και προσαγωγή μετά ξύλου ­– αν έχω φωτογραφική μηχανή μπορεί να μου τη σπάσουν κ.ο.κ. Μπορώ όμως, υπό συνθήκες (ποιες ακριβώς; για να ξέρω), να προπηλακίζω βουλευτές. Στον σταθμό του μετρό γνωρίζω ότι απαγορεύεται να φάω ένα σάντουιτς ή να πιω καφέ – θα με δούνε από τις κάμερες και θα με μπουζουριάσουν. Μπορώ όμως να κατέβω με τα φιλαράκια μου στην Ομόνοια στις αποβάθρες και να αρχίσουμε να δέρνουμε μαυριδερούς – αυτό φαίνεται δεν το πιάνουν οι κάμερες. Είναι ειδικές, εντοπίζουν μόνο τα εδώδιμα. Στο Υπουργείο Οικονομικών μπορώ να μπω; Φαντάζομαι πως μπορώ, ε; Ξέρετε, θα ήθελα να κρεμάσω ένα πανό από το μπαλκόνι και να καλέσω τους συμπολίτες μου σε ανατροπή – όχι όμως και σε επιστροφή στη δραχμή, κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή τώρα. Όχι, κάτι πιο απλό, να έρθει ο λαός στην εξουσία, ας πούμε.

Yue Minjun, Postmodern Garden

Οκ, είναι προφανές πως η ζωή μιμείται την τέχνη. Και, συγκεκριμένα, τη μεταμοντέρνα τέχνη. Σύμφωνα με ένα κυνικό ευφυολόγημα, μεταμοντέρνος καλλιτέχνης είναι ένας μοντέρνος καλλιτέχνης με σπόνσορα. Από εκεί και πέρα, όποιος θέλει ας ψάξει να βρει τους σπόνσορες.

Η κατάσταση αυτές τις μέρες μού θυμίζει όλο και περισσότερο τις χώρες του ανατολικού μπλοκ στα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος. Φτώχια (χωρίς λατέρνα και, κυρίως, χωρίς φιλότιμο), μαφιόζικες συμπεριφορές, βία, αυθαιρεσία, πολιτική ασυναρτησία, αλλοπρόσαλλος δημόσιος λόγος, γαϊδουροφωνάρες, φασαρία και επικράτηση των γραφικών. Αλλά βέβαια, όσο και αν είναι εντελώς διαφορετική η συγκυρία, οι συνθήκες και τα μεγέθη, εξηγείται κι αυτή η ομοιότητα: η Ελλάδα κατάφερε, πληρώνοντας το τεράστιο τίμημα ενός εμφυλίου, να αποφύγει τη μοίρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, μόνο και μόνο για να γίνει η χώρα του ανύπαρκτου καπιταλισμού.

«Και τώρα, και τώρα, τι κάνουμε Μαριώ; Τι ήθελα η καημένη κι έφυγα απ’ το χωριό;» – ρωτάει ο Τζίμης Πανούσης από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, από την εποχή των Μουσικών Ταξιαρχιών. Ο φίλος μου ο Ζιάντ, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, χαμογελάει και απαντά με την αραβική προφορά του: «Τώρα, θα τα κάνουμε και θα τα φάμε».

Από το πιο πρόσφατο παρελθόν, συγκεκριμένα από το χθες, απαντά –πολύ πιο αισιόδοξα– ο Χρήστος Χωμενίδης: Κάποιος θα ανακαλύψει ένα καινούργιο φάρμακο. Εν μέσω της κρίσης. Κάποιος θα ερωτευτεί. Εν μέσω της κρίσης. Κάποιος θα συνθέσει μια μουσική, θα γράψει ένα βιβλίο, θα σχεδιάσει ένα σπίτι. Όλοι εκείνοι που η δημιουργικότητα υπερβαίνει την αγανάκτησή τους, θα μας δείξουν την έξοδο από την κρίση. Κι εγώ συμφωνώ. Αν μη τι άλλο, επειδή το χρειάζομαι.