Το ρόδο τού χθες

Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus.

«Ολοι μαζί μπορούμε» είναι τώρα το σύνθημα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.Όλοι μαζί μπορούμε τι, κύριε Σαμαρά; Να “πάμε μπροστά;” Να πάμε για μπάνιο; Να πάμε στο διάολο;

Εδώ και ένα χρόνο, ακούμε σχεδόν καθημερινά ότι “βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού” – και ο πρωθυπουργός κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του σαφώς μεγαλύτερου ποσοστού του λαού, δεν χάνουν την ευκαιρία να πλειοδοτήσουν σε γλυκανάλατο πατριωτισμό, να επιδοθούν σε έναν αβάσταχτα ελαφρύ και βαρετό βερμπαλισμό και να υποσχεθούν οράματα και θάματα “από Δευτέρα”, λες και δεν κυβερνούν αυτοί τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Εν τω μεταξύ, ο ένας πασχίζει, κόντρα στο τέρας που το κόμμα του δημιούργησε, να εφαρμόσει πλημμελώς και με παιδιάστικη προχειρότητα μια αποδεδειγμένα αδιέξοδη πολιτική, που και οι εκτός των τειχών εμπνευστές της ψάχνουν με αγωνία να αντικαταστήσουν με κάτι πιο χρήσιμο για όλους, ενώ ο άλλος ισχυρίζεται ότι η «συνταγή του» είναι καλύτερη και περιορίζεται να χαϊδεύει τα αυτιά των πικραμένων αλλά και του κάθε πικραμένου και παράλληλα να περιφέρει τη «συνταγή» στο εξωτερικό εισπράττοντας, σταθερά και αποκλειστικά, ντροπιαστικές σφαλιάρες.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ­–τους οποίους, αντί να τους κάνουμε εικόνισμα για να επιχαίρουμε που ζούμε «στο λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού κλπ» καλό θα ήταν να τους διαβάζουμε πότε πότε­– γνώριζαν και είχαν περιγράψει πάρα πολύ καλά τη διαφορά «λόγου» και «έργου».

Πρώτος διδάξας, ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού: όμορφα λόγια στον λαό το πρωί, άλλα όμορφα λόγια –διαφορετικά– το βράδυ στον ΣΕΒ. Αλλά ψέματα, και τα δύο. Τότε, ο πληθωρισμός των λόγων πήγαινε χέρι χέρι με τον πληθωρισμό, όχι των έργων, αλλά του νομίσματος. Κάτι ήταν κι αυτό, κόβαμε δραχμούλες. Αλλά τι μεγάλη ευκαιρία πήγε χαμένη, τι χαμένη άνοιξη!

Και τα όμορφα λόγια συνεχίστηκαν, μαζί τους και οι χαμένες ευκαιρίες – οι ευκαιρίες να «πάμε μπροστά», να «ανεβούμε ψηλότερα», έστω και λίγο. Πού; Όχι βέβαια σε κανέναν παράδεισο, ούτε καν σε μια δίκαιη κοινωνία, αλλά τουλάχιστον σε ένα κράτος που δεν θα βρίσκεται διαρκώς σε αμοιβαία καχυποψία και εχθρότητα με τους πολίτες του. Σε ένα γήπεδο, όπου θα παίζεται ποδόσφαιρο της προκοπής, όχι σε μια ατέλειωτη παράγκα.

Χαμένη, λοιπόν, η άνοιξη της αλλαγής, χαμένη η άνοιξη του εκσυγχρονισμού (η ελπίδα ότι οι τεχνοκράτες θα συμμαζέψουν τα απομεινάρια του πάρτι και θα αδειάσουν τα τασάκια, ώστε να ξυπνήσουμε με hangover μεν, αλλά τουλάχιστον σε καθαρό σπίτι), χαμένη και η άνοιξη της μεταρρύθμισης (η ελπίδα ότι σε αυτή τη χώρα θα δουλέψει, έστω, ο δικομματισμός, μπας και αρχίσουμε «να γινόμαστε επιτέλους Ευρώπη»). Η πρώτη χαμένη άνοιξη μας κληροδότησε, κατά κάποιον τρόπο, τον νυν πρωθυπουργό· η δεύτερη, τον Τάσο Μαντέλη, που περιφέρεται ελεύθερος· η τρίτη, τον Κώστα Καραμανλή, που, αν και ελεύθερος, δεν περιφέρεται.

Κι έρχεται ο Απρίλης, αχ, καρδούλα μου,
να κι ο Μάης, ο Μάης, Συννεφούλα μου…

Δεν είν’ άνοιξη φέτος αυτή. Τα όμορφα λόγια, όμορφα καίγονται – και, καμιά φορά, καίγονται και άσχημα. «Από το ρόδο τού χθες, απόμεινε το όνομα· ονόματα αδειανά μας έχουν μείνει».