Ο μπερντές

Φοβάμαι πως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα είναι να μην έχουμε ούτε την πίτα ολόκληρη ούτε τον σκύλο χορτάτο. Φοβάμαι επίσης πως αντικείμενο της διαπραγμάτευσης είναι να έχουμε και τον σκύλο ολόκληρο και την πίτα χορτάτη (sic).

Παρακολουθούμε τι συμβαίνει με αγωνία.  Η αγωνία είναι φυσιολογική. Εκτός από αγωνία, όμως, τριγύρω βρέχει βεβαιότητες. Βεβαιότητες χοντρές, ψιλές, σκληρές σαν χαλάζι, παγωμένες σαν νιφάδες, ζεστές σαν τροπική καταιγίδα. Βεβαιότητες γάργαρες σαν εθνική υπερηφάνεια, ορμητικές σαν επανάσταση, σταθερές σαν δόγμα, τρυφερές σαν ουτοπία, γυαλιστερές σαν μεταρρυθμιστική ονείρωξη. Βρέχει ασταμάτητα· οι βεβαιότητες σχηματίζουν ρυάκια, αυτά συνενώνονται σε ποτάμια τα οποία, τελικά, εκβάλλουν στον χλιαρό ωκεανό της αδιαφορίας.

Προσωπικά, κρατάω ομπρέλα. Με τρομάζουν οι βεβαιότητες.

Εκτός του ότι τα πράγματα πηγαίνουν πανηγυρικά κατά διαόλου, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, το έργο είναι κακόγουστο. Φτηνιάρικο, ρηχό, ψευτολαμέ. Και του φταίνε όλα: το σενάριο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Μέχρι και το μοντάζ είναι απολύτως προβλέψιμο και πληκτικό. Ας είναι. Μπορούμε να το αλλάξουμε το έργο — ή, έστω, να προσπαθήσουμε. Σίγουρα μπορούμε να φροντίσουμε να ζούμε καλύτερα. Με αλληλεγγύη — αλλά στην πράξη.

Προς το παρόν, πάντως, παρακολουθούμε το b-movie. Στους βασικούς πρωταγωνιστές του, κυβέρνηση, κόμματα που τη στηρίζουν και τρόικα, προτείνω ως soundtrack της ταινίας το τραγούδι από τα Ραγκουτσάρια της Καστοριάς:

Και δεν του γαμάς τη μάνα καλέ; (άιντε ντε)
τράβα κόρη τον μπερντέ
και ο μπερντές είναι κοντός
και φωνάζει ο πεθερός.