Γεωργίτσι, το μπαλκόνι του Ταϋγέτου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΝΙΑΣ | Το Βήμα, ένθετο “Βιβλία”, Κυριακή 2 Μαρτίου 2003

Η αγάπη των Ελλήνων για την ιδιαίτερη πατρίδα τους αποτελεί χαρακτηριστικό φαινόμενο της νοοτροπίας τους. Η ύπαρξή του ερμηνεύεται από τη γεωγραφική διαμόρφωση της χώρας τους και ανιχνεύεται σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, κατά τη διάρκεια της ιστορικής τους εξέλιξης. Η αγάπη αυτή (ή ο τοπικισμός, αν χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που περιγράφει το ίδιο φαινόμενο, φωτίζοντας όμως την άλλη όψη του και αξιολογώντας το μάλλον αρνητικά) αιτιολογεί, λίγο-πολύ, το πλήθος και την ποικιλία των τοπικών εφημερίδων και περιοδικών που εκδόθηκαν ήδη από τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους – σε ορισμένες μάλιστα περιοχές, όπως τα Επτάνησα, η Βόρεια Ελλάδα ή η Κρήτη, πριν από την ενσωμάτωσή τους σε αυτό.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των εντύπων που απευθύνονται στο περιορισμένο κοινό κάποιου μικρού χωριού (καθώς και στους «απανταχού» αποδήμους που κατάγονται από αυτό και διατηρούν την αγάπη τους, ενισχυμένη μάλιστα ακριβώς εξαιτίας του ξενιτεμού). Παραδείγματος χάριν στην Αγιάσο, χωριό της ορεινής Λέσβου, κατά τη δεκαετία του 1930 εκδίδονταν έξι εφημερίδες. Στο επίσης ορεινό Γεωργίτσι της Λακωνίας απευθύνονται, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τρεις εφημερίδες (τα στοιχεία από το βιβλίο του Γιάννη Α. Κούτση, Γεωργίτσι το πανέμορφο, Αθήνα 1993): Τα Γεωργιτσιάνικα Νέα του Ε. Δ. Μπαθούλη (από τον Ιούνιο του 1977, με έδρα τη Σπάρτη), η Φωνή του Γεωργιτσίου (αργότερα Φωνή των Λακεδαιμονίων) του Κ. Α. Παπαθανασόπουλου (από τον Οκτώβριο του 1980, με έδρα την Αθήνα) και το Γεωργίτσι, το μπαλκόνι του Ταϋγέτου του Κωνσταντίνου Η. Γιαννακάκη (από τον Ιανουάριο του 1977 ως τις αρχές του 1989, με έδρα τη Σπάρτη).

Το Γεωργίτσι (τετρασέλιδο, διαστάσεων 50Χ35 εκ., στη βιβλιοθήκη του ΕΛΙΑ φυλάσσονται δεκαεπτά φύλλα του) αποτελούσε, σύμφωνα με τον υπότιτλό του, «όργανο συνδέσεως των απανταχού Γεωργιτσιάνων». Η ύλη του αφορά αποκλειστικά τοπικά θέματα: «Συνηγορία υπέρ του ορεινού τουρισμού», «Πρώτο Πανγεωργιτσιάνικο συνέδριο των Γεωργιτσιάνων της διασποράς», «Για το μνημείο των Αεροπόρων». Στο φύλλο αρ. 61 (15.12.1987), σε πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο «Ο επαρχιακός Τύπος», ο Επαμεινώνδας Καφεντζής κάνει διάκριση μεταξύ επαρχιακού και κοινοτικού Τύπου, «με αναγνωστικό κοινό τους κατοίκους του χωριού και τους αποδήμους» και παρατηρεί πως «αποτελεί αυτόχρημα ηρωισμό… για την Κοινότητα Γεωργιτσίου που κατορθώνει να συντηρεί όχι μία αλλά τρεις τέτοιες εφημερίδες… Οι Γεωργιτσιάνοι… τρέφουν παθολογική αγάπη για τη γενέτειρά τους».

Προς αυτή την κατεύθυνση εξάλλου προτρέπει και το ίδιο το Γεωργίτσι. Τον περίτεχνο τίτλο (με έλατα στη θέση των δύο «ι») πλαισιώνει η φράση: «Νεαροί Γεωργιτσιάνοι, αγαπήστε ολόψυχα το μπαλκόνι του Ταϋγέτου. Πουθενά δεν θα βρείτε ωραιότερο χωριό».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=149568&ct=47&dt=02/03/2003#ixzz1EyIeNM00