I’ll be back

Αυτό το blog έχει μείνει ουσιαστικά ανενεργό εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, κυρίως διότι ασχολούμαι με (και γράφω σ)το dim/art. Κάποια στιγμή θα επανέλθει στην ενεργό υπηρεσία. Μέχρι τότε, θα φιλοξενεί περιστασιακά ποστ.

666

Πριν από λίγο καιρό, με τον φίλο, σύντροφο και παιδίατρο της κόρης μου Γρηγόρη Καραγρηγορίου είχαμε έναν αυτοσχέδιο διάλογο, ο οποίος κατέληξε σε κλάμα από τα γέλια. Υποσχέθηκα να τον καταγράψω· βγαίνει μια χαρά μονόπρακτο. Το αμελούσα όμως μέχρι σήμερα, οπότε και διαπίστωσα ότι με τον Γρηγόρη έχουμε 666 κοινούς φίλους στο facebook. Τυχαίο; Ιδού, λοιπόν:

Ο πατέρας ενός τρίχρονου κοριτσιού παίρνει τηλέφωνο τον παιδίατρο:

Μπαμπάς: Γεια σας, γιατρέ, είμαι ο πατέρας της…
Γιατρός: Γεια σας, τι κάνετε; Το παιδί είναι καλά;
Μπαμπάς: Ναι, ξέρετε, γι’ αυτό σας παίρνω… Τελευταία παρουσιάζει κάτι συμπτώματα, δεν ξέρω, αναρωτιόμασταν…
Γιατρός: Πείτε μου.
Μπαμπάς: Χθες ξύπνησε μέσα στη νύχτα, ανακάθισε στο κρεβάτι και άρχισε να μιλάει λατινικά.
Γιατρός: Λατινικά; Ξέρει λατινικά;
Μπαμπάς: Όχι.
Γιατρός: Χμ, μάλιστα…
Μπαμπάς: Σηκώθηκα, έψαξα στη βιβλιοθήκη μου και το τσέκαρα: απήγγειλε ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το Malleus Maleficarum. Πρώτα κανονικά, και μετά ανάποδα. Αλλά χωρίς λάθος. Επίσης, όσο απήγγελλε, όλα τα μεταλλικά αντικείμενα στο δωμάτιο άρχισαν να πετάνε και μετά κόλλησαν στο ταβάνι. Ακόμα εκεί είναι. Δεν τη στείλαμε σήμερα σχολείο, προληπτικά.
Γιατρός: Καλά κάνατε, αν και δεν νομίζω να είναι κάτι μεταδοτικό. Κοιτάξατε μήπως έχει κανένα εξάνθημα;
Μπαμπάς: Ναι, ξέρετε, έχει μια κοκκινίλα στο στήθος.
Γιατρός: Μόνο στο στήθος;
Μπαμπάς: Ναι, μόνο. Σχηματίζει ένα πρόσωπο. Πώς είναι εκείνο το πρόσωπο που φαίνεται στους καπνούς, στη φωτογραφία από τους Δίδυμους Πύργους; Αυτό.
Γιατρός: Ναι, αλλά μόνο στο στήθος, σωστά;
Μπαμπάς: Σωστά.
Γιατρός: Λοιπόν, δεν το αξιολογούμε. Δεν μου λέτε, θερμόμετρο βάλατε να δείτε αν είχε πυρετό;
Μπαμπάς: Είχε.
Γιατρός: Πόσο;
Μπαμπάς: 66,6
Γιατρός: Μάλιστα… Λοιπόν, σιρόπι Depon κάθε έξι ώρες. Αν δεν πέφτει, μπορείτε να δίνετε εναλλάξ Depon και Algofren κάθε τρεις ώρες. Ανάλογα με το βάρος…
Μπαμπάς: Ναι, ξέρω. Είναι και κάτι άλλα συμπτώματα, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν σχετίζονται, εσείς θα μου πείτε.
Γιατρός: Τι συμπτώματα;
Μπαμπάς: Να, εκεί που απήγγελλε, το κεφάλι της έκανε μια στροφή 360 μοιρών…
Γιατρός: Δηλαδή πλήρη περιστροφή, ε; Μάλιστα…
Μπαμπάς: …Και μετά σηκώθηκε και άρχισε να παίζει πιάνο. Συγκεκριμένα, Λιστ. Και δεν ξέρει πιάνο.
Γιατρός: Πιάνο έχετε;
Μπαμπάς: Όχι. Αυτό είναι το περίεργο.
Γιατρός: Καλά, ίσως κάπου να φαίνεται λίγο περίεργο, μην ανησυχείτε όμως. Πιθανότατα πρόκειται για ίωση. Σέρνονται διάφορα. Είναι και η αλλαγή του καιρού, βλέπετε. Λοιπόν, θα το παρακολουθούμε και…
Μπαμπάς: Γιατρέ, επίσης σήμερα το πρωί έβγαλε φωτιά από το στόμα.
Γιατρός: Φωτιά κανονική ή μόνο καπνό;
Μπαμπάς: Φωτιά, φωτιά. Είναι επικίνδυνο;
Γιατρός: Όχι. Δεν το αξιολογούμε. Αρκεί βέβαια να μην αρπάξουν οι κουρτίνες. Ίσως να δοκιμάσετε κρύες κομπρέσες. Τίποτε άλλο;
Μπαμπάς: Ναι. Τώρα προ ολίγου είδα ότι έχει βγάλει ουρά. Και κέρατα. Κρατάει κάτι σαν τρίαινα και κάθεται σε έναν μαύρο θρόνο. Στα πόδια της είναι κάτι τεράστια μαύρα σκυλιά. Θα μου πείτε, παιδί είναι, θα παίξει, θα κάνει τρέλες… Αλλά, ξέρω ‘γω;
Γιατρός: Χμ… Λοιπόν, να βάλετε λίγη ενυδατική κρέμα στην ουρίτσα και στα κερατάκια. Θα την ενοχλούν στην αρχή. Μπορεί να παρουσιάσει κνησμό. Επίσης, δοκιμάστε λίγη ξηρά τροφή. Όχι για το παιδί, για τα σκυλιά. Καλύτερα όμως όχι βόλτα, προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν το αξιολογούμε πάντως. Όπως είπαμε: αντιπυρετικά, ένα χλιαρό μπανάκι αν ανέβει ο πυρετός και ορό στη μύτη όσο πιο συχνά μπορείτε. Θα σβήσει και τη φωτιά από το στόμα, λογικά, χώρια ότι θα καθαρίσει τις μύξες. Και θα το παρακολουθούμε. Εντάξει;
Μπαμπάς: Εντάξει, γιατρέ. Να μην ανησυχούμε δηλαδή, ε;
Γιατρός: Όχι, καθόλου. Σας είπα, 99% πρόκειται για ίωση. Αλλά να το παρακολουθούμε, για την απίθανη περίπτωση που θα εξελιχθεί σε κάτι πιο σοβαρό. Αν δείτε τίποτα περίεργο, μη διστάσετε να μου τηλεφωνήσετε. Ας πούμε, βήχα. Εντάξει;
Μπαμπάς. Εντάξει. Ευχαριστώ. Γεια σας.
Γιατρός: Γεια σας.

 

Γιου χαβ του ντου μι

Η σημερινή διαρροή λέει πως ο έλληνας πρωθυπουργός θα πει στη γερμανίδα καγκελάριο «εγώ έκανα αυτό που μου είπες, κάνε τώρα κι εσύ αυτό που είπες ότι θα κάνεις». Δεν έχω τη διάθεση να σχολιάσω στα σοβαρά διαρροές προς εσωτερική κατανάλωση· από την άλλη, επειδή η πρόταση αυτή είναι ό,τι πρέπει για να τη μπερδέψει κανείς και να κάνει σαρδάμ, εμπνεύστηκα ένα μικρό μονόπρακτο και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το γράψω. (Προφανώς θα πει κάτι σε αυτό το πνεύμα, όχι αυτό ακριβώς, αλλά εμένα μου αρέσει να τα φαντάζομαι όλα κυριολεκτικά). Ελπίζω η συνάντηση στην πραγματικότητα να πάει καλύτερα.
Καλησπέρα μαντάμ… Ε, φράου… Τεσπά, Άνγκελα, φραουλίτσα μου, άκου: εγώ ασούμε έκανα αυτό που είπες, κάνε τώρα κι εσύ αυτό που είπα… Εεεε, όχι! Κάνω… Εσύ, αυτό που είπες να…. Αχ, ρε γαμώτο, και το είχα μάθει, χθες το θυμόμουν, γιατί τώρα ρε πούστη μου…

[Συνοφρυώνεται, μουρμουρίζει. Σε λίγο τα παρατάει και φαίνεται να παίρνει μια απόφαση].

Μισό, Άνγκελα, χαφ ε μόμεντ πλιζ, ντοντ γκόου αγουέι, άι χαβ του μέικ ε φόουν κολ…

[Πάει παραπέρα και καλύπτει το κινητό με το χέρι, να μην ενοχλεί].

Έλα, Νίκο… Εγώ είμαι… Τι; Τι ποιος; Τι πα να πει δεν είσαι ο Νίκος; Τον Νίκο τον Παππά, ο Αλέξης είμαι πες του… Τον Παππά, όχι τον Κοτζιά, για όνομα…

[Περιμένει με ανυπομονησία για λίγο].

Ναι; Έλα ρε, δεν είπαμε θα είσαι σταντ μπάι; Λοιπόν, άκου, μην τσαντιστείς. Είναι η Ζωή δίπλα σου; Αν είναι κάνε λίγο πιο κει, δεν θέλω να καταλάβει… Λοιπόν, ρε συ, ξέχασα πώς ακριβώς είπαμε να της το πω… Ναι, εδώ, μαζί είμαστε ακόμα… Μη φωνάζεις, ρε μαλάκα, μισό λεπτό, ντάξει, τα ‘μπλεξα λίγο, αλλά δεν θα πεθάνουμε κι όλας… Λοιπόν, το πρώτο τής το είπα σωστά — ελληνικά, αγγλικά, τα πάντα όλα. Ναι ρε σου λέω, αυτό το «εγώ έκανα ό,τι μου είπες, άι ντιντ μάι παρτ… Γουατ γιου σελφ του μι…» Τι; Τι; Σεντ, σεντ είπα, τώρα μπερδεύτηκα… Ε, καλά, τολντ, σεντ, το ίδιο είναι… Ρε μη φωνάζεις, είμαι άυπνος, έλεος… Λοιπόν, το μετά θύμισέ μου. Εκεί που λέμε κάνε τώρα κι εσύ… Τι είναι να κάνει; Πώωωως; Ρε συ, πού είσαι κι έχει τόση φασαρία, δεν καταλαβαίνω τι μου λες… Ποια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, ρε μαλάκα, σου λέω είμαι εδώ με τη… Τιιιι; Όχι, μην το κλείνεις ρε πούστη μου… Έλα; Έλα; [Κοιτάει το κινητό απελπισμένος και μονολογεί]. Όχι ρε γαμώτο…

[Βάζει το κινητό στην τσέπη και κινείται διστακτικά προς την καγκελάριο].

Λοιπόν, Άνγκελα, άκου, δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά θα… Τι; Έχει φύγει η διερμηνέας; Γουέρ δε φακ; Έλεος ρε πούστη… Τι, τι πα να πει διάλειμμα… Καλά, τεσπά. Άι γουίλ σέι ιν ίνγκλις, οκ; Θα αυτοσχεδιάσω, τι να κάνω… Ντου γιου σπικ; Οκ, λίσεν, γκιβ ας σαμ μάνεϊ νάου ορ ιτ’ς ε γκοντ νταμ φρόουζεν γουόρ. Λίσεν, άι ντιντ μάι παρτ, νάου γιου χαβ του ντου μι…

Ένα μικρό μνημόσυνο από σπόντα

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στο πατρικό μου ετοιμαζόταν συνάθροιση προεκλογική για το ΚΚΕ εσωτερικού. Ο πατέρας μου έπαιρνε τηλέφωνα και καλούσε κόσμο (ως συνήθως, σε αυτές τις σπτικές συγκεντρώσεις, καλούσε τους πιο έξω, τις «επιρροές», για ψηστήρι). Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο μια γνωστή, νεότερη σε ηλικία, από τον καλλιτεχνικό χώρο, και της λέει «έλα μεθαύριο, έχουμε μια μάζωξη, εκλογές έρχονται, θα ακούσουμε τον Φιλίνη, να τον γνωρίσεις κι όλας, είναι ενδιαφέρων άνθρωπος, μπλα μπλα…» Η άλλη άκουγε, έβγαζε πότε πότε κάτι επιφωνήματα. Στο τέλος, με συστολή, του λέει: «Κύριε Τσακνιά, ευχαριστώ πολύ, θέλω πολύ να τον γνωρίσω, αλλά δεν καταλαβαίνω: τι σχέση έχει ο Φεντερίκο Φελίνι με τις ελληνικές εκλογές;»

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή νωρίς σήμερα το πρωί, κοιτώντας τις επετείους της ημέρας. Σαν σήμερα, στις 20/1/1920, γεννήθηκε ο αγαπημένος ιταλός σκηνοθέτης. Λίγο αργότερα έμαθα ότι σήμερα πέθανε ο Κώστας Φιλίνης.

«Σύντροφοι, ομιλείτε την αγγλικήν;»

Η ομιλία μου στην Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς (Γ. Τσακνιάς, 3/11/2013)

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

όχι ένα, αλλά 58 φαντάσματα πλανώνται πάνω από την Κεντρική μας Επιτροπή. Το λέω αυτό, γιατί άκουσα πολλές ομιλίες που ασχολήθηκαν με το κείμενο των 58 και αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί εν τέλει τόση κουβέντα εδώ μέσα για το κείμενο των 58; Προσοχή, για το ίδιο το κείμενο των 58. Γιατί τόσο άγχος να τεκμηριώσουμε την άρνησή μας να πάμε σε έναν διάλογο; Διότι περί αυτού πρόκειται.

«Το κείμενο των 58 δεν έχει πρόταση», «το κείμενο των 58 δεν έχει πρόσημο», «το κείμενο των 58 δεν έχει επαφή με την κοινωνία που χειμάζεται…»

Ε, και;

Κατ’ αρχάς, το κείμενο των 58 είναι πρόσκληση σε διάλογο. Πρόσκληση. Όχι ο ίδιος ο διάλογος.

Κατά δεύτερον: σύντροφοι, εμείς που (αν μη τι άλλο πιστεύουμε πως) έχουμε πρόταση και πρόσημο και επαφή με την κοινωνία που χειμάζεται, τι μας νοιάζει αν έχουν ή δεν έχουν οι 58; Τι είναι τέλος πάντων αυτό που κάνει αρκετά μέλη της ΚΕ να αφιερώνουν αυτά τα 5-6 λεπτά που έχουν στη διάθεσή τους για να αποδομήσουν το κείμενο των άλλων, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν το δικό μας «όχι;»

Ας δούμε τη δική μας πρόσκληση για τη δημιουργία του τρίτου πόλου — κάτι που είναι σταθερή επιδίωξή μας και γι’ αυτό ακριβώς ανησυχώ για τη συνέπεια λόγων και έργων αλλά και για το τι εικόνα εκπέμπουμε προς τα έξω για τη συνέπεια λόγων και έργων. Η δική μας λοιπόν πρόσκληση σταθερά απευθύνεται, όσον αφορά την πολιτική ταυτότητα, στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας κλπ. Και σωστά. Από εκεί και πέρα, το κείμενο θέσεων (σελ. 31) περιγράφει τους βασικούς άξονες των πολιτικών του «τρίτου πόλου»

• Η επαναδιαπραγμάτευση του πλαισίου με τους εταίρους και δανειστές με στόχο την διαφοροποίηση των πολιτικών αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Διαφοροποίηση: λέξη χωρίς πρόσημο. Αυτό θα μπορούσε να το πει ο οποιοσδήποτε.
• Η σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και την προώθηση ενός νέου προτύπου παραγωγικής ανασυγκρότησης, με ιδιαίτερη έμφαση στον πρωτογενή τομέα της παραγωγής. Συμφωνώ απολύτως για την έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά απαιτεί ένα ολοκληρωμένο μακροχρόνιο σχέδιο. Επίσης χωρίς πρόσημο.
• Η διαμόρφωση ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας και επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους. Με πρόσημο, από αριστερό έως κεντρώο.
• Η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, και η ριζική δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, με αναβάθμιση της αυτοδιοίκησης. Αυτονόητο, απολύτως αναγκαίο — πάντως χωρίς πρόσημο.
• Η  συμβατότητα ανάπτυξης και περιβάλλοντος καθώς και ο προσανατολισμός αυτής στη δημιουργία θέσεων εργασίας.
• Η  ανατροπή του αποκλεισμού της νέας γενιάς, από την εργασία, την ασφάλεια και τον πολιτισμό. Σωστά, αυτονόητα, χωρίς πρόσημο

Από τα έξι (σωστά σε γενικές γραμμές) σημεία της δικής μας πρόσκλησης, το ένα μόνο έχει αριστερό πρόσημο — κι αυτό όχι κατ’ ανάγκην κάργα αριστερό, έτσι; Αυτό, σε κείμενο συνεδρίου. Το κεφάλαιο για τον τρίτο πόλο είναι 4,5 σελίδες.

Κι όμως: υπάρχουν σύντροφοι που αφιερώνουν το πεντάλεπτο —αυτό το πολύτιμο πεντάλεπτο, που τους δίνεται μια φορά στους 2 μήνες, και μάλιστα τώρα είναι η τελευταία φορά για αυτήν την απερχόμενη ΚΕ— για να κριτικάρουν των 58 το κείμενο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

εμένα αυτή η πρεμούρα δυο μέρες τώρα με τους 58 με θλίβει. Γιατί είναι ένδειξη είτε δικής μας φτώχειας είτε δικής μας έλλειψης αυτοπεποίθησης.

Προσωπικά, θέλω το κόμμα μου να πάει στον διάλογο. Γιατί όχι; Τι έχει να φοβηθεί; Με τις δικές του προτάσεις και το δικό του σχέδιο. Κι αν είμαστε σίγουροι (αλλά σίγουροι) ότι οι δικές μας προτάσεις και το δικό μας σχέδιο είναι πειστικά, είναι επεξεργασμένα και, βέβαια, είναι στη σωστή κατεύθυνση —σωστή όπως την ορίζουμε εμείς, στη βάση και στην κατεύθυνση που θέλουμε— τι έχουμε να φοβηθούμε από το ΠΑΣΟΚ και από τις πολιτικές που τώρα ασκεί; Αν οι δικές μας προτάσεις είναι η σωστή απάντηση στις ασκούμενες πολιτικές, δεν θα βγούμε ωφελημένοι από τον διάλογο και τη σύγκριση — ανεξαρτήτως έκβασης;

Όσο για το αν οι δικές μας προτάσεις μας και το δικό μας σχέδιο απαντούν ή όχι στο σήμερα — τι να πω. Αν όχι, ε, τότε προφανέστατα έχουμε πρόβλημα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι: δεν μπορούμε να πορευόμαστε φροντίζοντας διαρκώς να μη χάνουμε. Πρέπει και να κερδίζουμε πότε πότε. Εγώ πιστεύω ότι μπορούμε. Εξάλλου, το έχουμε ξανακάνει.

Φοβάμαι ότι τελευταία μπερδεύουμε όλο και περισσότερο τη στρατηγική με την τακτική. Κι αυτό είναι ολέθριο λάθος.

Φοβάμαι ότι η αντίφαση είναι κραυγαλέα: καλούμε σε τρίτο πόλο εμείς, αλλά όταν καλούν οι άνθρωποι που καλούμε, δεν πάμε. Μιλάμε με το ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνούμε με το ΠΑΣΟΚ κι εξακολουθούμε να μιλάμε με το ΠΑΣΟΚ, λέμε ότι ο τρίτος πόλος δεν θα γίνει με συναντήσεις κορυφής αλλά «από τα κάτω», βγαίνουμε από την κυβέρνηση και πια δεν του μιλάμε του ΠΑΣΟΚ γιατί —εν μια νυκτί προφανώς— συντελέστηκε η «συντηρητική μετάπτωση», συναντάμε πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ —σε συναντήσεις κορυφής, βέβαια— και συμπορευόμαστε, νομιμοποιώντας εμείς, μόνοι μας, μια άγονη κι επιζήμια για εμάς συζήτηση στο επίπεδο «γιατί με την Κική και όχι με την Κοκό».

Όλη αυτή η αντιφατική στάση μας, η οποία δεν κρύβεται, διότι μας βλέπουν, μου θυμίζει μια φράση από ένα τραγούδι του Μιχάλη Σιγανίδη: «Ομιλείτε την αγγλικήν; Δεν ομιλώ όμως εγώ».

Θα ήθελα να πω κι άλλα. Και για το κείμενο θέσεων (που αυτό είναι το κανονικά το θέμα μας, και όχι το κείμενο των 58 ή οποιουδήποτε άλλου) και για τα κείμενα συμβολής στον προσυνεδριακό διάλογο, τουλάχιστον τα δύο που συνυπογράφω. Για το πρώτο, συμφωνώ με τον Γραμματέα μας, όσον αφορά τις αντιφάσεις και το γεγονός ότι δεν είναι μικρά λογικά σφάλματα-αβλεψίες, παρά σημαντικές αντιφάσεις της γραμμής. Όσον αφορά τα δύο κείμενα, με κάλυψε απολύτως η Ντόρα Τσικαρδάνη κατά την παρουσίαση. Πρέπει να πω, ότι και οι δύο ομιλητές που ανέφερα, ο Σπύρος και η Ντόρα, με κάλυψαν και ως προς κάτι βαθύτερο, που είναι και πολιτικό και συναισθηματικό.

Οι περισσότεροι εδώ μέσα έχετε πολλά ένσημα, πολλά χρόνια σε κόμματα της αριστεράς. Εγώ, όχι. Πολιτικοποιημένος είμαι εκ γενετής. Οργανώθηκα όμως για πρώτη φορά στη Δημοκρατική Αριστερά. Σε εμπειρία λοιπόν υπερτερείτε οι περισσότεροι, από την άλλη για μένα είναι ο πρώτος μου έρωτας. Σταδιακά, και κυρίως τους τελευταίους μήνες, έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου. Όχι γιατί πήραμε μια λανθασμένη κατά τη γνώμη μου απόφαση κι εγώ σαν κακομαθημένο μούτρωσα, αλλά γιατί από την απόφαση αυτή και μετά χάσαμε τον μπούσουλα, χάσαμε τον προσανατολισμό, χάσαμε αυτό που ήμασταν. Επιμένουμε με εκλογικεύσεις, με τακτικισμούς και με μπαλώματα, μοιραία πέφτουμε σε εσωστρέφεια και σε μουρμούρα, πηγαίνουμε ένα βήμα μπρος δύο πίσω (δηλαδή ένα πίσω, για όποιον προτιμά την απλή αριθμητική από τον λενινισμό), ελλείψει σχεδιασμού και γερής γραμμής καίμε ενίοτε και τα θετικά μας, επειδή είναι αποσπασματικά. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός στην ιστορία της Αριστεράς, είναι γνωστή η συνέχεια: όταν τα πράγματα είναι κάπως έτσι, αρχίζει να αναζητείται ο εχθρός, εσωτερικός ή εξωτερικός. Πάντα βρίσκεται.

Αυτόν τον ενθουσιασμό που έχασα, που απομακρύνθηκε μαζί με εκείνη τη Δημοκρατική Αριστερά, που αλλιώς τη φανταστήκαμε κι αλλιώς είναι τώρα, προσωπικά θα προσπαθήσω να τον ξαναβρώ. Όχι βέβαια διαλύοντας ή ρευστοποιώντας  ή υπονομεύοντας τη ΔΗΜΑΡ αλλά διεκδικώντας την επιστροφή στο μέλλον. Αυτό είναι που έχουμε χάσει, κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Ένα κόμμα με ανοιχτές πόρτες και παράθυρα. Ένα σπίτι που θα το κρατάμε πάντα καθαρό και φωταγωγημένο.

* * *

Σημείωση: η φράση «Ομιλείτε την αγγλικήν; Δεν ομιλώ όμως εγώ» είναι από κομμάτι του Μιχάλη Σιγανίδη, αν δεν κάνω λάθος από το “SKG est fatigué”. Αν κάνω λάθος, είναι από άλλο κομμάτι του Σιγανίδη. Όπως και να ‘χει, δεν βρίσκω το εν λόγω κομμάτι στο youtube, γι’ αυτό βάζω ένα άλλο.

* * *

Διάβασε ένα ebook

dimart

To dim/art συμμετέχει και στηρίζει την Εβδομάδα «Διάβασε ένα ebook» του Ηλεκτρονικού Αναγνώστη. Εδώ, τα τρία  ebooks που έχουμε παρουσιάσει από το project Gutenberg. Εδώ, ένα άρθρο για την ανάγνωση κλασικής λογοτεχνίας στο iPad.

Εβδομάδα “Διάβασε ένα ebook” και στην Ελλάδα και την Κύπρο, 3-9 Μαρτίου 2013

Από τη Κυριακή, 3 Μαρτίου έως το Σάββατο, 9 Μαρτίου είναι για φέτος η εβδομάδα “Διάβασε ένα ebook“, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα και την Κύπρο.

H εβδομάδα “Διάβασε ένα ebook” διοργανώθηκε για πρώτη φορά πριν 11 χρόνια, μια πρωτοβουλία της συγγραφέα Rita Y. Toews από τον Καναδά. Μέσα σε αυτά τα χρόνια η ιδέα υιοθετήθηκε όλο και περισσότερο και απέκτησε διεθνή απήχηση.

Το 2012 η Βιβλιοθήκη του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ (ΤΗΜΜΥ) δήλωσε για πρώτη φορά συμμετοχή στην εβδομάδα από την Ελλάδα, ανεβάζοντας, ανάμεσα σε άλλα, ένα σχετικό blog. Και ήρθε η…

View original post 258 more words

dimart

Τα γκράφιτι της αραβικής άνοιξης

—του Γιώργου Τσακνιά—

Τα δύο χρόνια και κάτι που πέρασαν από την έκρηξη της «αραβικής άνοιξης» δεν επαρκούν για αποτίμηση — πολλώ δε μάλλον που το αραβικό καλοκαίρι δεν έχει έρθει ακόμη. Μερικοί βιάστηκαν να συγκρίνουν το κύμα επαναστάσεων στις αραβικές χώρες με την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην ανατολική Ευρώπη το 1989, με την έννοια ότι ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος του κόσμου μπήκε σε μια φάση δραματικών, ιστορικής σημασίας, αλλαγών. Σε τρεις χώρες του Μαγκρέμπ (την Τυνησία, όπου άναψε η πρώτη σπίθα, την Αίγυπτο και τη Λιβύη), η αραβική άνοιξη επέφερε αλλαγή καθεστώτος με ποικίλα, αμφίβολα ακόμη, αποτελέσματα. Αλλού, πήρε τη μορφή αιματηρής και μακρόχρονης επανάστασης ή εμφυλίου, όπως στο Μπαχρέιν και, κυρίως, στη Συρία. Κανένα σχεδόν αραβικό κράτος δεν έμεινε έξω απ’ τον χορό, ενώ επηρεάστηκαν και χώρες στην περιφέρεια του αραβικού κόσμου, όπως το Μάλι, όπου μαχητές Τουαρέγκ που εγκατέλειψαν…

View original post 617 more words

Εφ’ ενός ζυγού

Κον Τζήμερο, ενταύθα: διάβασα την άποψή σας ότι οι πορείες πρέπει να γίνονται μόνο στο πεζοδρόμιο — όλες, ανεξαρτήτως του πόσοι συμμετέχουν. Προσπάθησα να το φανταστώ λοιπόν στην πράξη. Στη χώρα μας τα πεζοδρόμια είναι στενά, συνεπώς μάλλον θα πρέπει να πηγαίνουμε εφ’ ενός ζυγού. Υπολογίζω μισό μέτρο ο καθένας (το παπούτσι μου, νούμερο 43, έχει μήκος περίπου 30 εκ. [ναι, το μέτρησα], αλλά θέλω και δέκα πόντους αέρα από τον μπροστά και τον πίσω μου — διαδηλωτής με μπάκα, όμως, ή με μεγάλη μύτη, μπορεί να πιάνει και πάνω από μισό μέτρο, τέλος πάντων). Μια πορεία 2.000 ατόμων, λοιπόν, επί του πεζοδρομίου και εφ ενός ζυγού, θα έχει μήκος ενός χιλιομέτρου. Εντάξει όσο βαδίζει στο πεζοδρόμιο, όπως προτείνετε. Κάποια στιγμή όμως, θα φτάσει σε διασταύρωση και, μοιραία, θα πρέπει να περάσει απέναντι. Αν είναι να περάσει με το φανάρι όλη η πορεία, ούτως ώστε να μην κλείσει ο δρόμος, θα πρέπει οι διαδηλωτές να κάνουν πολύ γρήγορα. Ας πάρουμε π.χ. το φανάρι στην κάτω πλευρά του Συντάγματος, προς την Ερμού: το πράσινο των πεζών κρατάει 8 δευτερόλεπτα (ναι, το έχω μετρήσει). Για να περάσουν 2.000 άνθρωποι σε 8 δευτερόλεπτα, πρέπει ο κάθε διαδηλωτής να διασχίσει τα περίπου 20 μέτρα (αυτό με το μάτι, δεν το έχω μετρήσει) της απόστασης σε 0,004 του δευτερολέπτου. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε διαδηλωτής θα τρέχει με ταχύτητα 1.800 χιλιομέτρων την ώρα (αν δεν έκανα λάθος στους υπολογισμούς μου, που δεν αποκλείεται, διότι στα μαθηματικά ήμουν σκράπας). Αυτό πάλι σημαίνει ότι 2.000 άνθρωποι θα σπάσουν το φράγμα του ήχου εντός 8 δευτερολέπτων. Την ηχορρύπανση, δεν την σκέφτεστε; Τόσο ασυνείδητος πια;

Από την άλλη, η πρότασή σας είναι ιδαίτερα επικίνδυνη, για τον εξής λόγο: έστω ότι τίποτα καθάρματα, τίποτα ακραίοι, αποφασίζουν να την αξιοποιήσουν, και ξεκινούν από το Σύνταγμα να περάσουν στη Φιλελλήνων. Πρέπει να διασχίσουν κάθετα την Όθωνος. Εκεί, υπάρχει διάβαση πεζών. Ουδείς οδηγός τη σέβεται, αλλά υπάρχει. Έστω λοιπόν ότι οι ακραίοι αυτοί διαδηλωτές ασκούν το δικαίωμά τους να περνάνε από τη διάβαση χωρίς να γίνουν χαλκομανία. Η κορυφή της πορείας συνεχίζει επί του πεζοδρομίου της Φιλελλήνων, στρίβει αριστερά επί του πεζοδρομίου της Ξενοφώντος, στρίβει πάλι αριστερά (κομμουνισταί θα είναι) επί του πεζοδρομίου της Αμαλίας, φτάνει στη διάβαση που βρίσκεται στην πάνω πλευρά της Όθωνος, περνά απέναντι, κατεβαίνει την πλατεία Συντάγματος, και, την ώρα που ο τελευταίος της πορείας διασχίζει την κάτω διάβαση της Όθωνος, ο πρώτος έχει φτάσει στο σημείο αυτό για δεύτερη φορά. Εάν οι ακραίοι ούτοι το κάνουν αυτό αενάως (δεν παραβαίνουν κανένα νόμο, θυμίζω), οι τράπεζες επί της οδού Όθωνος (έχει μπόλικες) δεν θα μπορούν να ανεφοδιαστούν με μετρητά (δεν φαντάζομαι ότι διανοείστε να προτείνετε οι οδηγοί των τεθωρακισμένων οχημάτων να παραβούν την υποχρέωσή τους να παραχωρήσουν προτεραιότητα στους πεζούς, ε;) Ενδέχεται να δημιουργηθεί λοιπόν πανικός στους πολίτες, που θα βρίσκουν άδειο το ΑΤΜ και, εκ τούτου, να προκληθεί πιστωτικό γεγονός για τη χώρα μας, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Και όλα αυτά, εξαιτίας της δικής σας πρότασης, κύριε Τζήμερε. Ένα έχω να πω, λυπάμαι για την τόση ανευθυνότητά σας.

Σύντομο υστερόγραφο: το ζήτημα είναι και ποσοτικό (50 άτομα δεν έχει νόημα να κλείσουν τον δρόμο), και χρονικό (άλλο κλείνει ο δρόμος όση ώρα χρειάζεται για την πορεία και άλλο κλείνει για να μαζευτούμε, να δούμε τα πανό μας αν μας αρέσουν, να παραγγείλουμε καφέ, κλπ.) Τώρα, άμα είναι να αρχίσουμε τα «και ποιος κρίνει πόσοι είναι αρκετοί», «και ποιος αποφασίζει» κλπ, κλπ. — ε, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι η άλλη όψη του Τζημερισμού. Και είναι μια συζήτηση παιδιάστικη και υποκριτική (πόσοι είναι οι «αρκετοί», 50 ή 100 ή 1000). Αν οι διαδηλωτές έχουν λίγο νιονιό, στοιχειώδη σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο και συναίσθηση ότι θέλουν να πείσουν ανθρώπους κι όχι να κάνουν το δρομολόγιο από καθήκον, όλα γίνονται.

Ρατσισμός ή πολιτική ορθότητα;

Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν ξεκινούν και δεν τελειώνουν με ένα tweet μιας αθλήτριας. Η κινητοποίηση, ωστόσο, της κοινωνίας, μέσω των social media, και η άμεση επίσημη αντίδραση της Δημοκρατικής Αριστεράς, είχαν ένα απτό αποτέλεσμα: η Ελλάδα δεν θα εκπροσωπηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες από τη Βούλα Παπαχρήστου. Δεν τίθεται κανένα θέμα «ελευθερίας του λόγου»· όταν εκπροσωπείς κι άλλους, πέρα από τον εαυτό σου, αρχίζουν και μπαίνουν περιορισμοί. Και εδώ ο περιορισμός είναι αυτονόητος: όχι, δεν δέχομαι να εκπροσωπηθώ, να εκπροσωπηθεί η χώρα μου από ανθρώπους που κάνουν χυδαία ρατσιστικά αστεία.

Από εκεί και πέρα: πολιτική ορθότητα; Πολλά μπορούμε να πούμε. Το απλούστερο, ωστόσο, —διότι με τα πολλά λόγια χάνεται η ουσία— είναι ΝΑΙ. Δεν γουστάρω την πολιτική ορθότητα, την προτιμώ όμως χίλιες φορές από τον ρατσισμό και από τον νεοναζισμό. Κι επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συντεταγμένο τρόπο για την αντιμετώπισή τους από την κοινωνία (οι διάφορες φεϊσμπουκικές δηλώσεις τύπου «τσακίστε τους φασίστες» δεν βλέπω σε τι χρησιμεύουν, πέρα από μια εφηβική εκτόνωση), ας περάσουμε από το αναγκαίο στάδιο της πολιτικής ορθότητας πρώτα, μέχρι να καταλάβουμε όλοι τι πάει να πει νεοναζισμός και ρατσισμός. Και μετά, βλέπουμε.

Το twitter της Βούλας Παπαχρήστου
Η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς

Στη βιβλιοθήκη

Reality is not always probable, or likely.
—Jorge Luis Borges—

Φεύγω από τη δουλειά κατά τη μία το μεσημέρι να πάω στην ψαραγορά. Μητρόπολη-Βαρβάκειος, δέκα λεπτά, άντε τέταρτο. Αλλά με αυτή τη ζέστη. Όσο μπορώ πάω τοίχο τοίχο, διαλέγω τους ίσκιους. Ένα κιλό σαρδέλες, ένα ευρώ. Επιστροφή. Φτάνω κάθιδρος στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο και έχουμε διακοπή ρεύματος. Που σημαίνει όχι κλιματισμό, όχι ασανσέρ, όχι κρύο νερό, όχι κομπιούτερ, όχι τηλέφωνα κλπ. Δεν λειτουργεί καν το κουδούνι της εξώπορτας, κι αναγκαζόμαστε να την αφήσουμε ανοιχτή να μπάζει τη διαολεμένη ζέστη, που ύπουλα σκαρφαλώνει από το ισόγειο και καταλαμβάνει το υπόλοιπο κτήριο. Μαζευόμαστε όλοι στον πρώτο και καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι, σχεδόν αμίλητοι, στο υποτυπώδες ρεύμα αέρα που δημιουργείται ανάμεσα στα ανοιχτά παράθυρα. «Σε ζητά ένας ερευνητής», ακούω κάποια στιγμή. «Δεν έχουμε ρεύμα», ετοιμάζομαι να μουρμουρίσω. Σκέφτομαι όμως να ακούσω πρώτα το αίτημά του, μήπως θέλει κάτι που σίγουρα δεν έχουμε, μην ξανάρχεται τζάμπα ο άνθρωπος, κάτι που το ξέρω ότι δεν το έχουμε χωρίς καν να κοιτάξω τη βάση μας, που τώρα δεν μπορώ να την κοιτάξω γιατί είναι ηλεκτρονική και, είπαμε, δεν έχουμε ρεύμα. Μου λέει ότι θέλει την εφημερίδα «Σφαίρα», το φύλλο της 1/1/1913. Θυμάμαι απ’ έξω ότι η «Σφαίρα» είναι σχετικά πρόσφατο απόκτημα, σε τόμους πανβρώμικους, που δεν γράφουν ημερομηνία στη ράχη και τους έχουμε στο υπόγειο σε μια στοίβα, οριζόντια και ανάκατα, μέχρι να έρθει η σειρά τους να τους καταγράψουμε και, κυρίως, να βρούμε χώρο να τους τοποθετήσουμε με τρόπο που να είναι προσβάσιμοι και εύχρηστοι. Παρ’ όλα αυτά, κατεβαίνω στο υπόγειο. Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, εξάλλου. Βρίσκω ψαχτά τον δρόμο μου στα σκοτάδια, στριμώχνομαι ανάμεσα στις σειρές μεταλλικών ραφιών που φτάνουν ώς το ταβάνι, που στενάζουν υπό το βάρος τόμων εφημερίδων, κουτιών με λυτά φύλλα, περιοδικών· στρίβω ανάμεσα στους διαδρόμους με τη σιγουριά της δεκαετούς εξοικείωσης. Διακρίνω στο βάθος φως· ένα μοναδικό παράθυρο που βλέπει στον ακάλυπτο, φωτίζει μια μικρή γωνιά του τεράστιου υπογείου. Το φως πέφτει λοξά πάνω στη στοίβα των τόμων της εφημερίδας «Σφαίρα». Από τις σκονισμένες σελίδες των τόμων, ξεπροβάλλουν πολυκαιρισμένοι σελιδοδείκτες που έχουν ξεμείνει από κάποιον παλιό ερευνητή, ίσως τον δωρητή της σειράς. Σκύβω και διαβάζω μερικές ημερομηνίες. Το μάτι μου τραβάει ένα χαρτάκι με ημερομηνία: «1/1/1913».

Η ιστορία είναι απολύτως αληθινή. Έλαβε χώρα χθες, 26/6/2012.