Εφ’ ενός ζυγού

Κον Τζήμερο, ενταύθα: διάβασα την άποψή σας ότι οι πορείες πρέπει να γίνονται μόνο στο πεζοδρόμιο — όλες, ανεξαρτήτως του πόσοι συμμετέχουν. Προσπάθησα να το φανταστώ λοιπόν στην πράξη. Στη χώρα μας τα πεζοδρόμια είναι στενά, συνεπώς μάλλον θα πρέπει να πηγαίνουμε εφ’ ενός ζυγού. Υπολογίζω μισό μέτρο ο καθένας (το παπούτσι μου, νούμερο 43, έχει μήκος περίπου 30 εκ. [ναι, το μέτρησα], αλλά θέλω και δέκα πόντους αέρα από τον μπροστά και τον πίσω μου — διαδηλωτής με μπάκα, όμως, ή με μεγάλη μύτη, μπορεί να πιάνει και πάνω από μισό μέτρο, τέλος πάντων). Μια πορεία 2.000 ατόμων, λοιπόν, επί του πεζοδρομίου και εφ ενός ζυγού, θα έχει μήκος ενός χιλιομέτρου. Εντάξει όσο βαδίζει στο πεζοδρόμιο, όπως προτείνετε. Κάποια στιγμή όμως, θα φτάσει σε διασταύρωση και, μοιραία, θα πρέπει να περάσει απέναντι. Αν είναι να περάσει με το φανάρι όλη η πορεία, ούτως ώστε να μην κλείσει ο δρόμος, θα πρέπει οι διαδηλωτές να κάνουν πολύ γρήγορα. Ας πάρουμε π.χ. το φανάρι στην κάτω πλευρά του Συντάγματος, προς την Ερμού: το πράσινο των πεζών κρατάει 8 δευτερόλεπτα (ναι, το έχω μετρήσει). Για να περάσουν 2.000 άνθρωποι σε 8 δευτερόλεπτα, πρέπει ο κάθε διαδηλωτής να διασχίσει τα περίπου 20 μέτρα (αυτό με το μάτι, δεν το έχω μετρήσει) της απόστασης σε 0,004 του δευτερολέπτου. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε διαδηλωτής θα τρέχει με ταχύτητα 1.800 χιλιομέτρων την ώρα (αν δεν έκανα λάθος στους υπολογισμούς μου, που δεν αποκλείεται, διότι στα μαθηματικά ήμουν σκράπας). Αυτό πάλι σημαίνει ότι 2.000 άνθρωποι θα σπάσουν το φράγμα του ήχου εντός 8 δευτερολέπτων. Την ηχορρύπανση, δεν την σκέφτεστε; Τόσο ασυνείδητος πια;

Από την άλλη, η πρότασή σας είναι ιδαίτερα επικίνδυνη, για τον εξής λόγο: έστω ότι τίποτα καθάρματα, τίποτα ακραίοι, αποφασίζουν να την αξιοποιήσουν, και ξεκινούν από το Σύνταγμα να περάσουν στη Φιλελλήνων. Πρέπει να διασχίσουν κάθετα την Όθωνος. Εκεί, υπάρχει διάβαση πεζών. Ουδείς οδηγός τη σέβεται, αλλά υπάρχει. Έστω λοιπόν ότι οι ακραίοι αυτοί διαδηλωτές ασκούν το δικαίωμά τους να περνάνε από τη διάβαση χωρίς να γίνουν χαλκομανία. Η κορυφή της πορείας συνεχίζει επί του πεζοδρομίου της Φιλελλήνων, στρίβει αριστερά επί του πεζοδρομίου της Ξενοφώντος, στρίβει πάλι αριστερά (κομμουνισταί θα είναι) επί του πεζοδρομίου της Αμαλίας, φτάνει στη διάβαση που βρίσκεται στην πάνω πλευρά της Όθωνος, περνά απέναντι, κατεβαίνει την πλατεία Συντάγματος, και, την ώρα που ο τελευταίος της πορείας διασχίζει την κάτω διάβαση της Όθωνος, ο πρώτος έχει φτάσει στο σημείο αυτό για δεύτερη φορά. Εάν οι ακραίοι ούτοι το κάνουν αυτό αενάως (δεν παραβαίνουν κανένα νόμο, θυμίζω), οι τράπεζες επί της οδού Όθωνος (έχει μπόλικες) δεν θα μπορούν να ανεφοδιαστούν με μετρητά (δεν φαντάζομαι ότι διανοείστε να προτείνετε οι οδηγοί των τεθωρακισμένων οχημάτων να παραβούν την υποχρέωσή τους να παραχωρήσουν προτεραιότητα στους πεζούς, ε;) Ενδέχεται να δημιουργηθεί λοιπόν πανικός στους πολίτες, που θα βρίσκουν άδειο το ΑΤΜ και, εκ τούτου, να προκληθεί πιστωτικό γεγονός για τη χώρα μας, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Και όλα αυτά, εξαιτίας της δικής σας πρότασης, κύριε Τζήμερε. Ένα έχω να πω, λυπάμαι για την τόση ανευθυνότητά σας.

Σύντομο υστερόγραφο: το ζήτημα είναι και ποσοτικό (50 άτομα δεν έχει νόημα να κλείσουν τον δρόμο), και χρονικό (άλλο κλείνει ο δρόμος όση ώρα χρειάζεται για την πορεία και άλλο κλείνει για να μαζευτούμε, να δούμε τα πανό μας αν μας αρέσουν, να παραγγείλουμε καφέ, κλπ.) Τώρα, άμα είναι να αρχίσουμε τα «και ποιος κρίνει πόσοι είναι αρκετοί», «και ποιος αποφασίζει» κλπ, κλπ. — ε, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι η άλλη όψη του Τζημερισμού. Και είναι μια συζήτηση παιδιάστικη και υποκριτική (πόσοι είναι οι «αρκετοί», 50 ή 100 ή 1000). Αν οι διαδηλωτές έχουν λίγο νιονιό, στοιχειώδη σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο και συναίσθηση ότι θέλουν να πείσουν ανθρώπους κι όχι να κάνουν το δρομολόγιο από καθήκον, όλα γίνονται.