Συνάντησα έναν φίλο, πατριώτη
που ’χα γνωρίσει στην πρώτη μου τη νιότη,
σαν κάναμε μαζί με τ’ όπλο «επ’ ώμου».
Μοιράστηκα μαζί του τον καημό μου.
Του είπα πως μας γράφουν οι φυλλάδες
γιατί ένας σύντροφός μας κάνει κουτουραδες.
Μες τη Βουλή, σαν Δημοσθένης ή Λυσίας,
μιλάει εναντίον της Εκκλησίας.
«Είπαν πως είμαστε όλοι μας γραικύλοι
κι απ’ τον καημό μου, με πόνεσε η κήλη.
Σου λέω το ’γραψαν, το διάβασα στον Στόχο
το τεύχος κάπου εδώ το ’χω».
«Ρίχνω το φταίξιμο στο Ψαριανό.
Θέλεις Γρηγόρη ψάρια;» «Νο!
Πίνω σαμπάνια, τρώω σούσι και χαβιάρι,
κυκλοφορώ με κόκκινη Ferrari».
«Την πέφτω σε ηγούμενους, παπάδες,
και το μυαλό μου το ’χω μόνο στους παράδες.
Και έχω βρει και μία νέα ασχολία:
Θέλω να φύγει ο Χριστός απ’ τα σχολεία».
«Είναι καμμένο το μυαλό μου απ’ τα χασίσια
και δεν μπορώ να περπατήσω ίσια.
Έχω και δεύτερο αυτοκίνητο, μια Πόρσε
και τον λαό έχω χεσμένο. Όρσε!»
Κούνησε ο φίλος το κεφάλι του με θλίψη
Και μου ’πε: «Εγώ έχω πλέον ανανήψει.
Κι εσύ το πρόβλημά σου θα το έλυνες
αν δεν ήσουν σε κόμμα με ανθέλληνες».
Γύρισα σπίτι και κρατήθηκα με ζόρι
Να μην τηλεφωνήσω του Γρηγόρη.
Με συγκρατήσανε οι συμβουλές του φίλου
Και τα χαπάκια του Τριανταφύλλου.
Shinecast's Blog 